หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 101/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวมงานวิจัยโดยอ</s> คัมภีร์รับรองฉีกาถกปฏิญญาปรามิตา ชินส่วนคัมภีร์ที่ปรากฏคําว่าธรรมภายอีกชั้นหนึ่งพบที่กิลติภาคเหนือ ของปกิสนา26 มีอายุรวมพุทธศตวรรษที่ 11-12 บันทึกข้อความสนทใน คัมภีร์วัจรัจเฉกาปฏิญญา ปรามิตา27 พิมพ์เผยแพรโดย สโลyenคอลเลคชั่น27 ขนเหล่าใดมองเห็นซึ่งรูปภายของเรา ติดตามฟังถ้อย สำเนียงแห่งเรา ประกอบตอนพันในความเพียรอันผิด ชนเหล่านั้นไม่ได้ชื่อว่าเห็นเราเลย พระนั่นจะพึงเห็นในฐานะที่เป็น ธรรมะ (เพราะ) ตถาคตทั้งหลายเป็นธรรมกาย แต่สภาพแห่ง ธรรม(ธรรมตา)นั้น ไม่อาจรับรู้หรือหยั่งรู้ได้ด้วยอิทธิฤทธิ์29 และเมื่อตรวจสอบเพิ่มเติมกับคัมภีร์วัจรัจเฉกาถกบันทึกตรวจชำระใหม่ เมื่อ พ.ศ. 2504 โดยไวทย30 ก็พบว่ามีความแตกต่างบ้างเล็กน้อย แต่มามีผล ต่อเนื้อความที่เก็บรักษาคำสอนไว้ ข้อความนี้กล่าวอย่างชัดเจนว่าพระพุทธเจ้าทั้งหลายเป็นธรรมกาย ดังนั้นจึงเป็นการพิสูจน์อย่างแน่นแฟ้นว่าธรรมกายอยู่ ในคำสอนพระพุทธศาสนาแต่พุทธศตวรรษที่ 7 โดยมีความหมายสื่อถึงกาย ของพระพุทธเจ้าที่เชื่อมปาย ความเข้าใจธรรมภายในลักษณะนี้สูญหายไปจาก อินเดียวอย่างสิ้นเชิงในพุทธศตวรรษที่ 18 31 คัมภีร์สุวรรณประกาศสูตร เพื่อเป็นการขยายผล พระวิริยะชัยได้ตรวจสอบด้วยการวิจัยวิธีเดียวกันนี้กับอีกคัมภีร์หนึ่งที่ค้นจากฐานข้อมูลพบว่ามีธรรมกายปรากฏอยู่ คือคัมภีร์