หลักฐานธรรมหายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 279/374

หลักฐานธรรมหายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวมงานวิจัยโดยอ่อ นิสสาวกให้เป็นนิไธโรก็รู้จักตัวพระธรรม อภิธรรมเจ็ด พระธรรมเจ็ดกมธี่ เอาเป็นขอกะดาน 90 ไปรษณีย์นพิ เกิด ตามพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ ทั้งหลายได้เข้าสู่ นิพพาน ก็เทียรย่อมถือเอาพระอธิธรรม เจ็ดกมธี่ การถือพระอธิธรรมปฎิญาณออกว่า พระปฎิญาณในลักษณะที่มาข ชังต้น อาจเป็นลักษณะเดียวกับการถือพระอธิธรรมปฎิญาณในพุทธ ศาสนาดั้งเดิมหลายศตวรรษ เช่นนิถวายสรรวาสติวาเป็นต้น ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น นิยามดังกล่าวอาจเป็นนิยาที่เน้นการปฏิบัติเป็นอย่างยิ่งก็ได้ มุมมองของทาง "ปฏิบัติ" ทั้งวิชาการและคัมภีร์ปฏิบัติอาธรรมต่างแสดงตนว่า คำสอน ต่าง ๆ ที่อธิบายไว้หรือบันทึกไว้ว่เป็นคำสอนจากมุมมองของทางปฏิบัติ 92 หรือมุมมองของทางวิถีสาส ซึ่งโดยยืนยันแล้วกำลังบอกถึงความเป็นไปได้ ที่ เนื้อหาหรือความหมายของศัพท์ต่าง ๆ อาจอธิบายแตกต่างไปจากมุมมองอื่น ๆ โดยอาจหมายรวมถึงมุมมองทางฝ่ายปฏิญ พระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนทสโร) มักจะอ้างอิงเนื้อหาทางปฏิญติไว้ในหน่อนต้นพระธรรมเทสนาของ ท่าน จากนั้นจึงเทิดด้วยเนื้อหาทางปฏิญติ ท่านจะมีประโยคเริ่มต้นแจ้งให้ผู้รับ ฟังทราบไว้เสมอ ดังตัวอย่างพระธรรมเทสนาเกี่ยวกับขันธ์ 5 ที่แสดงไว้เมื่อ วันที่ 29 ธันวาคม 2496 ว่า "ที่แสดงแล้วนั่นเป็นปฏิญญา ถ้าปฏิบัติต้องเห็นเนิน ขึ้นถึง 5 นั่น" 93 หรืออีกตัวอย่างหนึ่งซึ่งมักจะพบบ่อย ๆ "...ที่แสดงมาแล้ว นี้เป็นทางปฏิญติถ้าจะแสดงโดยปฏิบัติให้แน่ชัดลงไปแล้วละก็..." 94 นอกจาก นั่นท่านได้กล่าวแนะนำว่าเก่าว่าผู้ประสบความสำเร็จในการปฏิบัติ อาจนำเอา