หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ ๑ : หน้า 341/374

หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ ๑ ฉบับรวมงานวิจัยโดยย่อ วิชาารปัจจุบันรวมทั้งในแวดวงชาวพุทธด้วย ทั้งเป็นไปได้ว่าอาจเป็นความเข้าใจของผู้ปฏิบัติในยุคสมัยของท่านเองด้วย กล่าวได้ว่าหากขาดเสียงคำอธิบายของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนทสโร) ในเรื่องอายธรรมหลายระดับแล้ว เป็นไปได้ยากหรือเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้ศึกษาจะจินตนาการเอาเองว่า ธรรมกายได้บังเกิดขึ้นแก่สิทธิภาวชุมาภิมา ตั้งแต่ก่อนที่พระอองค์จะสู้รบเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว และธรรมกายนัน่เองที่ “ทำหน้าที่ในการสั่งอธิษฐานธรรม” เปลี่ยนแปลงสิทธิภาวชุมาภิมาเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในที่สุด การที่พระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนีกล่าวอธิบายได้อย่างชัดเจนและยืนยันมาตลอดโดยไม่เคยเปลี่ยนแปลงคำสอนเลยนั่น อาจนับเป็นเครื่องรับรอง “การค้นพบ” ความรู้เรื่องธรรมกายของท่าน ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่อาจนึกคิดตีความหรือทำความเข้าใจเอาเองจากการศึกษา “คาธรรมกาย” ที่เก็บรักษาและสืบทอดกันมาเป็นเวลาหลายศตวรรษได้เลย สำหรับผลการศึกษามีรับปฏิบัติธรรมของพระพุทธศาสนาในท้องถิ่นที่ช่วยธรรมในประเทศไทยและสปป.ลาวโดย กิจชัย และคัมภีร์ท้องถิ่นในประเทศมุซาโดยพระปอเหน่านั้น ให้ข้อสรุปในทิศทางเดียวกันว่า คำสอนในคัมภีร์สายปฏิบัติ มีความสอดคล้องกับหลักการวิชชาธรรมกายเป็นอย่างมาก เช่นเรื่องมีกิจเป็นมนุษย์ก์เพื่อจะมาหาดวงแก้ว หรือการที่จะกลับไปหา “ดวงแก้วที่ข้างๆ” เรื่องบุญบาปเรื่องชมพูทวีปเป็นแหล่งสร้างบารมี เรื่องพระพุทธเจ้าทั้งหลายบริบูรณ์พินพานแล้วยังดำรงอยู่ในอายตนะนิพพานเป็นตัน แม้จะมีข้อความต่างกันในรายละเอียดบ้างก็ตาม ส่วนด้านธรรมปฏิบัติในคัมภีร์ท้องถิ่นและวิชชาธรรมกายพบว่ามีความคล้ายคลึงกันในวิธีการเบื้องต้น เกี่ยวกับ