ฐานที่ตั้งของใจในการปฏิบัติธรรม : หน้า 329/374

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับรวมงานวิจัยโดยอ๋อ ฐานที่ตั้งของใจ - การวางใจเข้าไปในตัว จากหลักฐานคัมภีร์ปรัชญาพระวิปัสสนาสูตร หรอผลโลภธรรมลังการพบว่า ฐานที่ตั้งของใจนั้น มี 5 ฐานคือ ที่ปลายมุก ที่่าสลักของลิ้นไก่ ที่ลำคอ ที่ปลายสุดลมหายใจ และที่สะดือกลางท้อง เมื่อผู้ปฏิบัติวางใจในฐานที่ 1 คือ ที่ปลายมุกแล้ว ให้ขาน "สมานอะระหังๆ" จนใจสงบจะเห็นแสงรัศมีสีขาว จากนั้นเลื่อนไปฐานที่ 2 ที่ตั้งของลิ้นไก่ แล้วขานสมานอะระหังต่อไปจะเห็นแสงรัศมีสีเขียว แล้วเคลื่อนใจไปฐานที่ 3 ที่ตื่นสำคะห์ แล้วขานสมานอะระหังต่อไป จะเห็นแสงรัศมีสีเหลือง จากนั้นเดินใจไปฐานที่ 4 จะเห็นเป็นดวงกลมๆ ขนาดเท่าเมล็ดพริกไทย เรียงเป็นแถวลงไปจนถึงที่ปลายสุดของลมหายใจ แล้วขานสมานอะระหังไปเรื่อยๆ แล้ว จะเห็นแสงรัศมีสีแดง ต่อจากนั้นนำใจไปฐานที่ 5 ที่อยู่ตรงกลางก็แนวเดียวกับสะดือ แล้วกล่าวสมานอะระหังต่อไป ก็จะเห็นดวงธรรมสีอาใสสว่างอยู่ตรงนั้น จากนั้นท่านให้ค้นหาดวงพระ "อะ-ระ-หัง" ต่อจากฐานที่ 5 เป็นศูนย์กลางกายของกลางกาย ปรากฏว่าเมื่อผู้ปฏิบัติวางใจที่ศูนย์กลางกายแล้วก็เห็นดวงธรรม "อะ" ท่านเรียกดวงนี้ว่า "ดวงแก้วใหญ่" อันเป็นเหมือนโอสถทิพย์สามารถช่วยรักษาตนให้พ้นทุกข์ได้ จากนี้ก็ทอดวง "ระ" ท่านกล่าวว่า "ต้องเอาใจไปตั้งไว้ที่ศูนย์กลางสะดือ เมื่อเห็นศูนย์กลางก็กำขนาดเท่ามะเม็ดพริกไทยแล้ว ให้ดวงแก้วใหญ่ผ่องซ้อนทับข้างบนจากเมล็ดพริกไทยนั่นไปอีกที" แล้วจะเห็นดวง "ระ" ซ้อนในศูนย์กลางก็กำของกลางกายนี้ จากนั้นท่านให้หาดวง "หาง" โดยเอาดวงแก้วใหญ่ "อะ" ซ้อนทับตรงกลางก็ดีก็ซ้อน