การสำรวจการตีความคำว่า 'ธรรมดา' ในหลักวิชชาธรรมกาย : หน้า 40/374

ดีความกัน แต่ในฉบับบไดกานที่ใช้คำว่า "ธรรมดา" นั้น ดูจะขึ้งทาง ไปนัยเดียวว่าหมายถึงธรรมกายในความหมายที่ว่าเป็นกายแท้ที่เป็นธรรมชาติแท้ของพระพุทธองค์เอง และไม่เปิดโอกาสให้ ดิคความไปว่าหมายถึงพระธรรมคำสอนเลย ซึ่งนับว่าตรงกับ หลักการของวิชชาธรรมกาย ความเห็นข้อนี้สำหรับนักวิจารณ์ด้านศิลปศาสตร์ถือได้ว่าเป็นสิ่งที่น่า รับฟัง และควรค่าแก่การค้นคว้าต่อไป ไม่ได้อยากกรณี51 นักวิชาการพบหลักฐานคัมภีร์อันดินแดนค้นธาระ 2 แห่งคือที่กิลติ ดและที่มยืน คัมภีร์จากกิลติประมาณอายุอยู่ในช่วงกลางพุทธศตวรรษที่ 12-14 ส่วนคัมภีร์จากบางมียืนอยู่ในช่วงกลางพุทธศตวรรษที่ 11-13 เป็นที่ น่าสังเกตว่าคัมภีร์ส่วนใหญ่ในกิลติจากนิกายมูลสรรวาสติวา ส่วนบนยายั้น นั่นเชื่อกันว่าเป็นแหล่งเผ่แม่ของนิยายมหาสงขิญ - โลโกตรวาท การที่ คัมภีร์ของทั้งสองแห่งมีเนื้อหาคล้ายกันมาก จึงเป็นกรณีสนใจที่นิยายต่างกันแต่มีความนิยมศึกษามีร์เดียวกัน ซึ่งอาจแสดงถึงการมีจุดเริ่มต้นนิยาย ร่วมกัน โดยสันนิษฐฐานจากข้อควา มที่ปรากฏในภรีกอารีพรหมและอักษร ไชรีรูปอรชต่อของราชวงศ์ญาณะ ซึ่งกล่าวถึงการมีอยู่ของทั้งสองนิยายนี้ในดินแดน ค้นธาระ52 คัมภีร์นี้บรรยายเรื่องของพระศรีอริเมตไตรย์ ชั้นส่วนจากบางมียืน เป็นชิ้นส่วนคัมภีร์ชั้นเล็กๆ ส่วนที่จากกิลติขึ้นสมบูรณ์กว่า และพบคำว่า ธรรมกายในข้อความดังนี้