การใช่คำถวายและการกำหนดใจภาวนา : หน้า 324/374

การใช่คำถวาย คัมภีร์ถวายฉากฉบับวัดจักษ์-อัง-เร-กรอม คัดลอกในปี พ.ศ. 2489 ได้แนะนำวิธีการเตือนสติของตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน โดยการตรกสะลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณ พระบริสุทธิคุณและพระปัญญาคุณของพระพุทธเจ้า และให้บริการถวายคำว่า “อะระหัง” หรือ “สัมมาอะระหัง” แต่หากต้องการให้จิตเกิดการเบื่อหน่ายคลายกำหนดให้ใช้คำถวายว่า “นามสงูปัง อนุตตา” คัมภีร์มูลบัณฑิตของสถาบันวุฒิศาสนบัณฑิตฯ แนะนำให้ใช้คำถวายแบบใดแบบหนึ่งใน 3 แบบคือ "สัมมา อะระหัง" "สัมมา อะระหัง" และ "อะระหัง" ส่วนในตำราการเจริญสมาธิภาวนาแบบโบราณของวัดมณีสวรรค์ อำเภอแสนสุข กรุงเทพฯ เปนคำว่า “สัมมา อะระหัง” ในการภาวนา การกำหนดใจขณะภาวนา คัมภีร์วราปรียพระวิปัสสนสูตร จารโดยพระภิฤทธิ์พุทธมุสวรรณ์ รว ปี พ.ศ. 2461 เป็นบันทึกประสบการณ์การเรียนพระกรรมฐานจากอาจารย์พรหมสอในจังหวัดเสี่ยงเรียน แสดงฐานที่ตั้งของจิต 5 ฐานคือที่ปลายจมูก ที่อาหร่าสำคัญที่สุดที่ปลายสุดผายใจ ที่สะดีอันเป็นกลางกั ของกลางกาย ทั้ง 5 ฐานนี้จะสอนในเชิงสัญลักษณ์ ท่านเปรียบเทียบกับตัวอักษร ย่อ 5 ตัวคือ น-โม-พุท-ธะ-ยะ โดยฐานที่ 1 ที่ปลายจมูก เป็นที่ตั้งของพระ อักขระตัว “น” ฐานที่ 2 ที่ลิ้นไก่ เป็นที่ตั้งพระอักขระตัว “โม” ฐานที่ 3 ที่ ลำคอ เป็นที่ตั้งพระอักขระตัว “พุท” ฐานที่ 4 ปลายสุดของลมหายใจ เป็นที่ตั้ง