พระธัมมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑๗ : หน้า 12/254

ประโยค - พระธัมมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑๗ - หน้าที่ 10 อยู่ จึงคิดว่า "เราให้สร้างมนต์ปในที่นี่ควร" จึงให้สร้างมนต์ปแล้ว รุ่งขึ้นอีกวันได้รับฝนรุ่งเช้าทรงอยู่ แม้ในกาลนั้น พราหมณ์แสดงฤกษ์ภูมิอยู่ เห็นพวกภูมิมิรู้กลัว จึงคิดว่า "เราให้สร้างศาลในที่นี่ควร" จึงให้สร้างศาลแล้วคิดว่า "บัดนี้ เราจักกการฉลองศาล," จึงมนต์ภูมิสงฆ์มีพระพุทธเจ้าบเป็นประมุข ให้ภิกษุทั้งหลายทั้งภายในทั้งภายนอก ถือภาณา ในเวลาเสร็จริตกิจรับบาตรพระศาลา เพื่อประโยชน์แก่การทรงอนุโมทนา แล้วราบทูลเรืองนันทั้งหมด จำเดิมตั้งแต่ว่า "พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ยืนแลดูอยู่ในที่นี้ ในเวลาที่พวกภูมิทั้งหลายจุบรือ เห็นเหตุการณ์อย่างนี้ ๆ จึงให้สร้างสิ่งนี้ ๆ ขึ้น" [พระศาสดาทรงแสดงธรรม] พระศาสดาทรงสับคำของข้าแล้ว ตรัสว่า "พรหมณี ธรรมดาบัณฑิตทั้งหลายทำกุศลอยู่ราวๆน้อย ๆ ทุก ๆ ขณะ ย่อมานำมาถึงคืออุคคล ของตนออกไปโดยคำดับในเดียวดังนี้แล้ว จึงรสรพระคาถานี้ว่า :- "ผู้มีปัญหา (ทำดูอยู่) คราวน้อย ๆ ทุก ๆ ขณะ โดยลำดับ พึงจำจัดลักษณะของตนได้ เหมือนช่างทองปัดเป่าสินทถองจะนั่น." ๑. ประเส ๒. จะแปลโดยไม่ต้องเติม "กุสลี กรณีโท" เข้ามา แปลเท่าที่มีรับได้