พระอัชฌาสิทธิ์ฉบับแปล ภาค ๑ : หน้า 212/254

ประโยค - พระอัชฌาสิทธิ์ฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 210 ดีซึ่งสัมมาอภิญญา ย่อมไป สู่อนาคต." [แก่อรรถ] บรรดาเทพหน้านี้ กล่าวว่า อวฑฺฒ คือ ในสัมมามิติสัมมาวัตถุ ๑๐ และในธรรมที่เป็นอุปนิสัยแห่งสัมมาวัติฉบับนี้ กล่าวว่า วุฒิมโน คือ มีมุติภัคขึ้นว่า "นี้มิโทษ." แต่อธิบ เหล่านั้น มีปกติ เห็นว่าหาไทยมิได้ ในธรรมที่มีโทษ คือ มีอาฎาธิฏฐิ มีวัตถุ ๑๐ และคือธรรมอันเป็นปัจจัยแห่งอาคติธรรมนี้ อธิบายว่า สัตว์ทั้งหลาย ชื่อว่า ผู้ที่อยู่ด้วยสิ่งมิจฉาทิฏฐิ เพราะความที่ตนถ่อ ด้วยดีแล้วสิ่งมิจฉาทิฏฐิ นั้นคือความรู้ธรรมที่หาโทษมิได้ โดยความ เป็นธรรมมิโทมิ โทษธรรมที่มีโทษ โดยความเป็นธรรมมหาโทมิได้ แล้วถือว่า มัน ย่อมไปสู่สุด. ความเเก่งพระคาถาที่ 2 บันทึกพิงทราม โดยความตรงกันข้าม กับที่กล่าวแล้ว. ในกาลจบเทศนา คนเหล่านั้นเเห่งหมด ดำรงอยู่ในสธนะ ๓ แล้ว ฟังธรรมอัน ๆ อีกอยู่ ก็ได้ดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล ดังนี้แล้ว. เรื่องสาวกเดียวธีร์ จบ. นิยายวรร วรรณา จบ. วรรคที่ ๒๒ จบ.