ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระบรมปฏิสังขรณ์ฉบับแปล ภาค ๓ - หน้า 113
ภิญนั่งสาธยายอยู่ในวิหาร ไม่ได้กำหนดว่่า "อาจารย์."
พระเฑร ไปสั้นสองพันโยชน์แล้ว เข้าไปภิกษาภายใน ๓๐ รูป อยู่ใน
อาวาสรวมปะหนึ่ง ไหว้พระสัมพะธะแล้ว กล่าว่า "ท่านผู้เจริญ
ของท่านจงเป็นที่พึ่งของพระผม."
พระสังฆเณร "ผู้อื่นอายุ ท่านเป็นพระธรรมกถิก์, สังอะไร
ชื่อว่ารับอิพพังทราบได้ ก็เพราะอาศัยท่าน เหตุใดนาท่านจึงพูด
อย่างนี้?
พระโบดูลอ. ท่านผู้เจริญ ขอนาทงจอทำอย่างนี้, ท่านน
งเป็นที่พึ่งของกระผม.
[วิธีขับนมะของพระโบดูลอ]
ก็พระเณรเหล่านั้นทั้งหมด ได้รับเป็นพระอิพพังพังนั้น. ลำดับ
นั้น พระมหากะ สงกระประโยชะนั้นไปสำนักพระอนุเณร ด้วย
คิดว่า "ภิญนูนี้มาฉะนะ เพราะอาศัยการเรียนเท่า." แมพระอนุเณร
นั้นก็กล่าวว่า พระโบดูลอนั้น อย่างนั้นเหมือนกัน. ถึงพระเณรทั้งหมด
เมื่อส่งท่านไปโดยท่านนคี่ ส่งไปสำนักของสามเณรผู้มีอายุ ๓ ขวบ
ผู้ใหม่กว่าาสามเณรทั้งมวล ซึ่งงงังการคือเร่งย่ออยู่ในที่พัก
กลางวัน. พระเณรทั้งหลายมานะของท่านออกได้ ด้วยอบาย
อย่างนี้.
[พระ โบดูลอหมดมานะ]
พระ โบดูลอนั้น มีมานะอันพระเณรทั้งหลายค้านออกแล้ว จึง
ประกอบอัญชลีในสำนักของสามเณรแล้วกล่าวว่า "ท่านสตนุรุ ขอ