พระอิฐมบัณฑูรภาค ๑๓ – หน้า 214 : หน้า 216/254

ประโยค – พระอิฐมบัณฑูรภาค ๑๓ – หน้า 214 บทว่า อติวุฒิยู่ ความว่า ซึ้งคำล่วงเกิน ที่เป็นไปแล้วด้วย สามารถแห่งอนิริโยทคะ ๘. บทว่า ติติภุญฺฐ ความว่า ช่างใหญ่เนื่องฝึกหัดดีแล้ว เข้าสู่ สงคราม เป็นตัวอันนุชา ไม่รีรั้งรั้งซึ่งลูกศรที่ลอดจากแสงตกกทีดน ชื่อว่า ย่อมทนทานต่อการประทานทั้งหลาย มีประทานด้วยอกเป็นต้น ได้ ฉันใด เราจักอดกลั้น คือจักทนทานคำล่วงเกิน มีรูปลักษณะนั้น ฉันนั้นเหมือนกัน. บทว่า ทูลสิโล ทิ ความว่า เพราะ โลกมหาชนนี้เป็นอันมาก เป็นผู้ทูลสิ ซึ่งบ่อยปล่อยคำอธิบายดีด้วยอำนาจแห่งความชอบใจของตน, การอดกลั้น คือการงามเฉย ในถ้อยคำนัน เป็นภาระของเรา. บทว่า ลมิต ความว่า ถึงทั้งหลาย เมื่อจะไปสู่มหาคล มหาชน ในสมาคมสถาน เมืองยามและสนามกีฬาเป็นต้น เทียโม หรือว่าที่ฝึกแล้วเท่านั้นเข้าแทนนแล้ว ย่อมมาไป. บทว่า ราชา ความว่า แม้พระราชา เมืองจะเสด็จไปสู่ที่แห่งปาน