ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระธัมปทัณฑ์กะเปล่าแปล ภาค 3 - หน้าที่ 124
แห่งมีสีดำ เหมือนดอกบทุมที่ถูกขีดด้วยมืออะนั้น ภิกษุนั้นออกจาก
ถามแล้ว แลดูดอกบทุมมัน เห็นอนิจจังกะนะว่า “ทำไมหนอแล
ดอกบทุมนี้ถูกชักรากษะทับแล้วจึงปรากฏได้, แม้มีองค์ปานนก-
สงขาร้อนรายกรอบอย่างนี้, ในบทบทนกันสงขารไม่จำพูดถึง,
อันธาราคงจักรอบอุบทบทบท้วยนั้น” คำรั้วอนิจจังกะนะนั้น-
อนันน่เห็นแล้ว, ทุกลักษณะและอนัตตลักษณะก็อ่อนเป็นอนันเห็น
แล้วเหมือนกัน ภาพ 1 ปรากฏแล้วแก่มูู ณทีเดียว และ
ดูชากพอวันบุคคลผูไว้ชื่อว่า
ในขณะนั้น พวกเด็กลงสู่อสระแห่งหนึ่ง ในที่ไม่ใกล้กาลนั้น เด็ก
ดอกบทุมทั้งหลายแล้ว ทำให้เป็นกองไว้บนบก ภิกษุนั้นแลดูดอก
โบทุมทั้งหลายบนบกและในน้ำ ลำดับนั้น ดอกโบทุมในน้ำงดงาม
ปรากฏแก่ธรดูงลั่งลั่งงั้นออยู่, ดอกโบทุมอนนี้เที่ยวหวังแล้ว
ที่ปลาย ๆ ภิกษุนั้นเห็นอนิจจังกะนะเป็นต้นดั่งนี้ว่า "รายอ้อม
กระทบอนุบทบทนสงขารอย่างนี้, ทำไมจึงจักไม่กระทบอุบทบทน-
สงขารเล่า?"
[จดตำความเมื่อใจ เจริญทางสงบ]
พระศาสดา ทรงทราบว่า "บัดนี้ กำมึ่นกษฐานปรากฏแก่กิณฐู
นี้แล้ว, ประทับนั่งในพระคันฐ์ภูมิที่วา ทรงเปลี่ยพระรัสมีไป. พระ
รัสมีนั้นกระทบหน้ากิณฐูนั้น. ครั้งเมื่อท่านพิจารณาอ่ำว่า “นั่นอะไร
หนอ?" พระศาสดาได้เป็นประหนึ่งว่าศิวมหาประทับอยู่ตรงหน้า.
ท่านลูกขึ้นแล้วประคองอัญชลี ลำดับนั้น พระศาสดาทรงกำหนด