พระอธิษฐานทิฎฐุภัทร - แปลภาค 1 : หน้า 122/254

ประโยค - พระอธิษฐานทิฎฐุภัทร แปลภาค 1 - หน้าที่ 120 ฉันนั้น ในสองว่า ว่าน วงษ์อุฤๅญู นี้ พึงนารบจิฉยว่า ต้นไม้ใหญ่ ชื่อว่า ป่า ต้นไม้เล็กที่อยู่ในป่านั้น ชื่อว่านุ่มไม่อยู่ในป่า; อีกอย่างหนึ่ง ต้นไมที่ผ่านมา ก่อน ชื่อว่า, ที่เกิดต่อๆ กันมา ชื่อว่า หมู่ไม้ต้องอยู่ในป่า (ฉันใด); ก็เสลาใหญ่ๆ อันคร่าสัตว์ไว้ในพง ชื่อว่า ก็เสลุดป่า, ก็เสลที่ให้ผลในปัจจุบัน ชื่อว่า ก็เสลุดหมูไม่ต้องอยู่ในป่า; อีกอย่างหนึ่ง ก็เสลที่เกิดก่อน ชื่อว่า ก็เสลุดป่า, ที่เกิดต่อ ๆ มา ชื่อว่า ก็เสลุดหมูไม่ต้องอยู่ในป่านั้นเหมือนกัน ก็เสลาสงแม่ทั้ง 2 อย่างนั้น อันพระโยคีผันด้วยญาณที่สัมปุฏด้วยมรรครที่ 5, เพราะ เหตุนี้น พระผู้พระภาคจึงตรัสว่า "จงตัดก็เสลุดป่า และดูหมู่ไม้ ต้องอยู่ในป่า." สองบทว่า นิพพาน โหติ แปลว่า ท่านทั้งหลายของเป็นผู้ไม่ ก็เสลุด. สองบทว่า ยาวอญฺญ วนฺภูติ ความว่า หมูไม้ที่อยู่ในป่า คือก็เสลั้น ถึงมีประมาณนิคหน่อย ของนครน ยังไม่ขาดในนรี ทั้งหลาย เพียงใด, เขาก็เป็นเหมือนลูกโคัววัยนาม มีปฏิพัทธ์ คือมีจิตข้องในมรรคา เพียงนั้น. ในเวลาจบเทศนา พระเดชะแก้เหล่านั้น ตั้งอยู่ในโสดาปัตติผล แล้ว, เทคนาได้รับประโยชน์ แก่บก็ผู้อื่นประชุมกันแล้ว ดังนี้แล้ว. เรื่องพระเดชะแก้ ขบ.