ความละอายและมิจฉาทิฏฐิในพระอิฐมิทธ์ : หน้า 208/254

ประโยค - พระอิฐมิทธ์ถูกขยายแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 206 ละอายในสิ่งอันไม่ควรละอาย ไม่ละอายในสิ่งอันควรละอาย ย่อม เป็นผู้มีคติเป็นที่ไปในเบื้องหน้าแน่แท้ คำนี้แล้ว เมื่อจะแสดง ธรรม ได้ทรงภาคิยพระคาถานี้ว่า :- "สัตว์ทั้งหลาย ย่อมละอายเพราะสิ่งอันไม่ควร ละอาย ไม่ละอายเพราะสิ่งอันควรละอาย สมาทาน มิจฉาทิฏฐิ ย่อมถึงทุกข์ สัตว์ทั้งหลาย มีมิจฉาทิฏฐิ ในสิ่งอันไม่ควรกลัวว่าไม่ควรกลัว และมีมิจฉาทิฏฐิใน สิ่งอันควรกลัวว่าไม่ ควรกลัว สมาทานมิจฉาทิฏฐิ ย่อมถึงทุกข์" [[แก่อรรถ]] บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อลัชฌาย ไว้ว่า เพราะชนะ ภิกษย่อมไม่ควรละอาย จิงอยู่ ภาชนะภิกษา ชื่อว่าอันไม่ควรละอาย ก็ตถสัตว์เหล่านั้น เมื่อปิดภาษะภิกษานั้นแล้วเทียวไป ชื่อว่าภอ้ม ละอาย เพราะภาษะภิกษาย่อมไม่ควรละอายมันนั้น บทธว่า อลัชฌาย ความว่า เพราะอ้อมอันซึ่งให้การีบอ่น ไม่ปกปิดแล้ว จิงอยู่ องค์อันธิสิริให้กำริบ ชื่อว่าถิ่นอันควรละอาย ก็ตถสัตว์เหล่านั้น เมื่อไม่ปิดปองอันยังอริให้การีบอ่นนั้นเทียวไป ชื่อว่า ย่อมไม่ละอายเพราะสิ่งอันควรละอาย เพราะเหตุนัน่ เมื่อสัตว์เหล่านั้น ละอายเพราะสิ่งอันไม่ควรละอาย อยู่ ชื่อนว่าปินิจกามฤิ เพราะภาวะคือความยึดถือเปล่า และเพราะ ภาวะคือความยึดถือโดยประการอัน สัตว์เหล่านั้นสมาทานมิจฉาทิฏฐิ นั่นแล้วเทียวไปอย่ ชื่อว่าสมาทานมิจฉาทิฏฐิ ย่อมถึงทุกข์อันต่างโดย