พระธรรมปิฎกภควโต: ความตรกะและมลทิน : หน้า 26/254

ประโคม - พระธรรมปิฎกภควโต แปล ภาค ๑. หน้า ที่ 24 นิยมน้ำ ๒ สตรีนั้น หมดที่พึ่ง เที่ยวไป ยอมถึงความลำบาก มาก เพราะเหตุนี้ พระศาสดา จึงตรัสวามประพฤติชั่วของสตรี นั้นว่า "เป็นมลทิน." ว่า ทกโท แปลว่า ของผู้ให้. ก็เปิดบุคคลใด ในเวลา ใดนา คิดว่า "เมื่อนี้สมบูรณ์แล้ว, เราจักอวยภัทรทั้งหลาย มิสาลักษณ์เป็นต้น," เมื่อก่อนล้ำผลดีแล้ว, ความตรรกะเกิด ขึ้น ห้ามจิตอันสัมผัสด้วยอาญา บุคคลนั้น เมื่อจิตสัมผัสอาญา ด้วยอาญา: ไม่อาจมามีได้ ด้วยอำนาจความตรกะหนี่ ย่อมไม่ได้ สมบัติ ๓ อย่าง คือ มนุษย์สมบัติ ทิพยสมบัติ(และ) นิปพน สมบัติ; เพราะฉะนั้น พระศาสดา จึงตรัสว่า "ความตรกะหนี่ เป็นมลทินของผู้ให้." แม่ปนบ่น ๆ ซึ่งมีบ่นอย่างนี้ ก็มีนะเช่นนี้ เหมือนกัน. สองว่า ปาปกา ธมมา ความว่า ก็อุละธรรมทั้งหลาย เป็นมลทินทั้งนั้น ทั้งในโลกนี้ ทั้งในโลกหน้า. บอกว่าโท ความว่า กว่ามลทินที่ตรัสแล้ว ในหนหลัง. บวกว่า มณฑ์ ความว่า เราะ บอกมลทินอันอิ่งแก่เท่านั้นทั้งหลาย. บทว่า อวิชชา ความว่า ความไม่รู้ อันมีวิถุตฯ ~ นันแล เป็นมลทินอย่างยิ่ง. บทว่า ปญฺญาวาน ความว่า วิทย์ทั้งหลาย ท่านทั้งหลาย มลทินนั้นได้แล้ว ย่อมเป็นผู้มาลามีได้. @. พึงดู อวิชชา ในธรรมวิภาคปริวรรณ์ที่ ๒ หมวด ๘.