พระธรรมปิฎก ถามอาจารย์ภาค ๑๗ หน้า 29 : หน้า 31/254

ประโยค - พระธรรมปิฎก ถามอาจารย์ภาค ๑๗ หน้า 29 บทว่า ปฏิญาณิกา ความว่า ผู้มักประพฤติเล่นไป คือลุแสดง กิจของคนเหล่านี้เป็นดูเป็นอิงของตน เมื่อเวลาทั้งหลายทำวัตรที่ ลานพระเจดีย์เป็นดินแต่เช้าตรุ นั่งอัคระทำไว้ในใช้งานมั่งฐาน หน่อยหนึ่งแล้วลูกขึ้น เข้าไปบ้านเพื่อนถนอมบุคคลนั้นล้างหน้า แล้วก็ตแต่งอัศภา ด้วยอันผ้ากาสะวะมีสีเหลือง หอมนั่นตา และทาศรีจะเป็นดีน ให้ประหารด้วยไม้กลาว ๒-๓ ที่เป็นดอกกวาว อยู่ เป็นผู้ลำหน้าไปสู่ชุมประตู พวกชุมชนแต่ช้ารู ด้วยคิดว่า "จักไหวพระเจดีย์ จักกะทำบูชาชวะระเบียบดอกไม้" เห็นเขาแล้วพูดกันว่า "วิหารนี้ อาศัยปฏิญาณนี้" จึงได้การประดับประดา ท่านทั้งหลายอย่าละเลยปฏิญาณนี้" ดังนี้แล้ว ย่อมสำคัญของที่ตนพึงให้แก่ตน อันบุคคลผู้มักเล่นไปเช่นนี้ เป็นอย่างง่าย บทว่า ปลูกหาน ความว่า ผู้ประกอบด้วยความคะนองอายเป็นดังสองบท สงกลิษฐ์น ชีวิต ความว่า ถือนบุคคลผู้ เสียงชีวิตเป็นอยู่เช่นนี้ ชื่อว่าเป็นผู้เศร้าหมองแล้ว เป็นอยู่ การเป็นอยู่นั้น ชื่อว่าเป็นอยู่อัศจวกแท้ บทว่า ทิริตา จ ความว่า อันบุคคลผู้สมบูรณ์ด้วยหีรและโอทัตปะ เป็นอยู่อย่าง เพราะเขาไม่กล่าวว่า "มารดาของเรา" เป็นดัง กะหญิงผู้ไม่มารดาเป็นดังนั้น เกลียดปิงอิ้อที่เกิดขึ้นโดยไม่ ชอบธรรมดูถูก สงหา (ไจ้) โดยธรรมโดยเสมอ เที่ยว บินตามดวงลำดับตรอก สำเร็จชีวิตเป็นอยู่อัปมงคล บทว่า สุคลวิสาสิน ความว่า แสดงหากรรมทั้งหลาย มีภายกรรม