พระอิฐมปทุฐถูกขยายแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 101 : หน้า 103/254

ประโยค - พระอิฐมปทุฐถูกขยายแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 101 [ความไม่รู้จักกาลให้เกิดความเดือดร้อน] ขณะนั้น ภิกษุผู้นั้นหยาบแห่งภิกษุเหล่านั้น ผู้ยึดเหลืออยู่ในนั้น คิดว่า "เมื่อพระศาสดาทรงทำการต้อนรับภิกษุเหล่านี้ พระโอษฐ์อ่มไม่พอ (จะตรัส) แต่ท่านสับสรรด้วยเราไม่ เพราะมรรคนและผลของเราไม่มี In วันนั้นแหละ เราบรรลุพระอรหันต์แล้ว จักให้พระศาสดาทรงสรรปลาครับกับด้วยเรา." ภิกษุแม่เหล่านั้น ทูลถามพระศาสดาว่า "พวกบัวพระอริยบถบุคคลหนึ่ง ในหนทางเป็นที่มา นินทน์เพื่อฉันเข้า ในวันพรุ่งนี้ จักไปในที่นั้น แต่เช้าเทียว." ลั ดนั้น ภิกษุผู้หลายแห่งภิกษุเหล่านั้น เดินจงกรมตลอดคืนยังรุ่ง ล้มลงที่แผ่นหินแห่งหนึ่งในที่สุดจุดกรม ด้วยอำนาจแห่งความหลับ กระดูกแตกแล้ว. เธอร้องด้วยเสียงดัง. พวกภิกษุผู้นั้นหยาบแห่งเธอ จำเสียงได้ คำราวเข้าไปข้างในและข้างนี้. เมื่อภิกษุเหล่านั้น ตามประทับทำกิจที่ควรทำแก่ภิกษุผู้อยู่ในนั้นแล อุดหนึ่นแล้ว ภิกษุเหล่านั้น ไม่ได้โอกาสไปบ้านนั้น. [ทรงแสดงฉากในเรื่องไม่รู้จักกาล] ลำดับนั้น พระศาสดา ตรัสสะภิกษุเหล่านั้นว่า "ภิกษุทั้งหลาย พวกเจ้าไม่ไปสู้บ้าน เป็นที่เที่ยวภิกษาหรือ? ภิกษุเหล่านั้น ทูลรับว่า "อย่างนั้น พระเจ้าข้า" แล้วกราบทูลเรื่องนั้น พระศาสดาตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนี้ ทำอัตตรายลาถอของพวกเจ้าในตอนที่เท่านั้น หมู่ได้, แม้ในกาลก่อน เธอได้ทำแล้วเหมือนกัน" อันภิคุณเหล่า