ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระจันทร์ทับถูกจองแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 220
[พราหมณ์ที่วอทานเขากิน]
ค่อมวันหนึ่ง ลูกสะไภ้ที่ชุมประตู พูกคะพราหมณ์แต่เก่า
นั่น ผู้อาบน้ำแล้วกินนามอยู่ อย่างว่าน้า "ทรัพย์ ๑๐๐ หรือ ๑,๐๐๐ ที่
คุณพ่อให้แก่คุณคราหลีกวี ยิ่งกว่า (บุตรทั้งหลาย) มีอยู่หรือ คุณพ่อ
ให้ทรัพย์แก่อุตรทุกคน คนละ ๒ แสนมั้ยหรือ? ในคุณพ่อจึงไม่
รู้จักทางแห่งเรือนของบุตรที่เหลือเลย?"
แม้ขาญคุกคามนางว่า "อีหญิงถ่อย มึงจงฉายา" โกรธแล้ว
ได้ไปยังเรือนของบุตรคนอื่น โดยกาล่วงไป ๑-๒ วัน เขาถูกลูก
สะใภ้ชื่นให้คิดถึงไปจากเรือนแม่มัน ด้วยอุบายนี้เหมือนกันแล (ได้ไป
ยังเรือนของบุตรคนอื่น) เมื่อไม่ได้การเข้าไปเป้นในเรือนหลังหนึ่ง
อย่างนี้ด้วยประการจะนี้ จงบอกเป็นชะขาว เที่ยวภิกษายอยู่ โดยกาล
ล่วงไป ทรูโทรมลงเพราะธารามีสิริสระหวาดของเพราะโภชนไม่ดี
นอนลำบาก เทียวภิกษายอยู่ (กลับ) มา ทอดหลังลงนอน ก้าวลงสู่
ความลับแล้ว ลูกขึ้นมันมองดูคุณ ซึ่งมีความกระวนกระวายระง
แล้ว ไม่เห็นที่พิงของคนในบุตรทั้งหลาย จึงคิดว่า "ได้ยินว่าพระ-
สมณโคมไม่สี่วัยพระพุทธ มีพระพักตร์บังนตรรสอำ ไวในคำไหว้
ทรงฉลาดในการต้อนรับ, เราเข้าไปพาหะสมณโคมแล้ว ได้รับ
การต้อนรับ." เขาดำแจ้งผ่าหนุ่มผมเรียบร้อยแล้ว หยิบภาชนะภิกษา
ถือไม่เท่า ได้ไปยังสำนักงานพระผู้มีพระภาคเจ้า.
สมจริง แม้พระธรรมสํกหาตาวาสยังหลาย ก็กล่าวคำนี้ไว้ว่า