ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระอิ่มปทิฐิถูกขวางแปลภาค ๓ - หน้าที่ 229
"ในภาคใด บุคคลเป็นผู้มาก มักว่อง และมั่ง
นอนหลังกระสับกระส่าย ประหนึ่งสูญร้ายใหญ่ ที่ถูก
ปรกป้องด้วยอาหารนั้น, ในภาคนั้น เขาเป็น
คนมีชิม ย่อมเข้าไปยังห้องรำไพ"
[แก้ฮรร]
บรรดาคนเหล่านั้น บวกว่า มิทธิ ควา มว่าผู้ อนาถา
และความวุ่นหวาดหวั่น
บวกว่า มหาคุฒิโส ควา มว่า ผู้รีโคมาก เหมือนอาษา-
หัตถคพราหมณ์ องค์อาสุกพราหมณ์ ตัดอวิถิภาวะพราหมณ์ กามาสา-
พราหมณ์ และกฎวัมมิภาวะพราหมณ์ คนใดคนหนึ่ง
บวกว่า นิวาปฏิรูปโส ควา มว่า ถูกปรนเปรอเสียข้างนอก
รำเป็นต้น, จริงอยู สุราบ้านเขาเลี้ยงไว้งั้นแต่เวลายังอ่อน ในเวลามี
สรีระอ้วน ไม่ได้พึ่งจะออกจากเรือนไปข้างนอก ส่ายไปส่ายมาในที่
ต่าง ๆ มีได้เตียงเป็นต้นแล้ว ย่อมอนุญายใจฟุตฟาดอยู่เท่านั้น
ท่านกล่าวคำธีบายนั้นว่า "บุคคลผู้มีความวุ่นวาย กิณฺฒ และเมื่อไม่
อาจยังอัดภาพให้เป็นไปด้วยอธิษฐานอย่างอื่น มักอ่อนหลังพลิกกลับไป
กลับมาตามปกติ เหมือนสุรใหญ่ที่ถูกปรนเปรอด้วยเหตุนั้น ใน
ขณะใด; ในขณะนั้น เขาย่อมไม่อาจเพื่อนมลิการไตรลักษณ์ คือ
"อนิจจุ คุฑุ อนุตตา" ได้, เพราะไม่นิยมไตรลักษณ์เหล่านั้น
จึงชื่อว่ามีปัญญาทับ ย่อมเข้าสู่ห้อง คือ ไม่ฟื้นไปจากการอยู่ในห้อง"