พระธรรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 250 : หน้า 252/254

ประโยค - พระธรรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๓ - หน้าที่ 250 การทำวิจารเป็นต้นดีดี มีระงับอิมทรณเป็นต้น ปังเกิดขึ้นแก่บรรพชิตบ้าง (หรือ) เมื่อฉัน มีกิอะรรมเป็นต้นดีดี มีระภูกเหลา หนูอาชรับร่วมด้วยฝ่ายที่มีกัลยดีดี มีกำอุเหลา บังเกิดขึ้นแก่กุศลบ้าง สาหหลายเหล่าใดสามารถเผิ้ออธินั้นให้สู้ได้ หรือให้สงบได้ สาหหลายผู้นั้นนำความสุขมาให้ สองบทว่า ดูภูมิ สุขา ความว่า ก็เมคัตคือสังสาหลัง ผุใบ สันโดษแล้วด้วยของแก่คน จึงปรารถนาทุจิตกรรมมีการตัี้ต่อเป็นต้น แม้บรรพชิตทั้งหลายผู็ไม่สันโดษโดยแล้วด้วยปัจจัยของตน จึงปราถออบนานมีประการต่าง ๆ เพราะเหตุนี่ คฤหัสและบรรพชิตทั้ง ๒ นั้น จึงไม่ประสบความสุขเลย เพราะฉะนั้น ความสันโดษโดยด้วยมือแหน่ท่แหน่งนอกตน ฯ คือเริ่มน้อยหรือมากมายนี้เอง นำความสุขมาให้ บทว่า ปฏ Buddh ความว่า ก็ญญาธรรมที่เริ่มทำไว้ตามอธิษฐาน อย่างไร้นั้นแห นำความสุขมาให้นบรรทก บทว่า สุขพสฺสู ความว่า อหนึ่ง พระอรหัต กล่าวคืออาการละ วิถุกุญกังสันได้แก่นั่น เรือว่ามำความสุขให้ในโลกนี้ การปฏิบัติซอในมนตรา ชื่อว่า มุตตเยตา. การปฏิบติ ชอบในบิอิด ชื่อว่า เปตุเตตา. การทะนุบำรุงมารกาบคนี้แส พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแล้วด้วยบทแห่งองค์ อันที่จริง มารกและบิดาราบ่าวป่วนทั้งหลายไม่บำรุงแล้ว ย่อมฝ้งทรัพย์อันเป็นของมีอยู่แห่งคนเสียในแผ่นดินบัง ย่อมสละให้แก่นรเหลาอื่นบ้าง อันนี้