พระธรรมปฐม: ความสำคัญของกฐิติและการเข้าเมือง : หน้า 164/254

ประโยค- พระธรรมปฐมถูกแปล ภาค ๓- หน้า ที่ 162 แล้ว ไปเพื่อขอการไม ได้พาแม่มันไปแล้ว บรรทุกเกวียนให้เต็ม แล้วด้วยไมในคง ข้ามมา (ถึง) ภายนอกเมือง ปล่อยโคไปอ่อน มีความสำราญดูดังนี้ ในที่ใกล้ป่าช้า แล้วได กระทำการจัดแจงกฐิติ. ลำดับนั้น โคของเขาเข้าไปสู่มือง กับหมู่โคเข้าไปสู่มืองในเวลาเย็น. ฝ่ายนายสภา ก็รีบตะเมาะตามโคอยู่ เข้าสู่เมืองแล้ว ในเวลาเย็น พบโคแล้วจอออกไปอย่ ๆ ไม่ทันถึงประตู ก็เมือเขาง ไม่ทันถึง นั่นแหละ, ประตูปิดเสียแล้ว. ขณะนั้น นบุตรของเขายูเดียวเท่านั้น นอนได้แล้วในเวลาได้แกล้งเวียนในวัดส่วนเหงารรก้าวลงสู่ ความหลับแล้ว. [เจริญพุทธานุสรติป้องกันอนุมานุได้] ก็กรุงเทพฯ แต่มาปกติ ก็มาไปด้วยอนุมุ. อึ่ง เด็ก นี้ ก็นอนแล้วในที่ใกล้แห่งป่า. พวกอนุมายในที่ใกล้แห่งป่า นั้น เห็นเขาแล้ว. อนุมยดิฉนั่งหนึ่ง ผู้เป็นมิจฉาทิฐิ เป็นเสี่ยหนามต่อ พระศาสดา, อนุมยคนหนึ่ง เป็นสัมมาทิฐิ. ในอนุมยทั้ง ๒ นั้น อนุมยเป็นมิจฉาทิฐิกว่า "เด็กคน นี้เป็นภาชนะของพวกเรา, พวกเราจึงเกี้ยวกันเด็กคนนี้." อนุมย ผู้เป็นสัมมาทิฐินี้อนุญาต ห้ามอนุมยผู้นั้นเป็นมิจฉาทิฐิ นั้นห้ามยัง ก็ไม่อิออเพื่ออิอค่าของเรา จับหาเด็กครามแล้ว. ในขณะนั้น เด็กคนนั้นกล่าวว่า "นโม พุทธะס" เพราะความที่