พระมหาชูเจติยะภิมปิฏกฉบับภาษาเปล่า ภาค ๑ หน้า ๓๔ : หน้า 36/254

ประโยค - พระมหาชูเจติยะภิมปิฏกฉบับภาษาเปล่า ภาค ๑ หน้า ๓๔ ๘. เรื่องภิกษุหนุ่มชื่อสีสละ* [๑๔๘๕] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวฬุวัน ทรงปาริอภิกษุหนุ่มชื่อสิสละ ตรัศพระธรรมเทวนิทัศว่า "ทาทิฏ ว ยาถาสุธ" [พระดิษสะนิทานอันนี้ชมเชยญติองคณะ] ได้ย่ำ พระดิษสะมั่น เหลือเนินเทียนทับ ของพระอริยสาวกแม่ ๕ โกฎิ คือ อนาถิยนิกกูณฑ์ นางวิสาขอุบลิสา (เป็นต้น), แม้ถึงออสมานทกดีเทียนเหมือนกัน ได้ของเย็นในโรงทานของอริ - สาวกเหล่านั้น ย่อมติเตียนว่ "เย็น," ได้ของร้อน ย่อมติเตียนว่ "ร้อน," แม้เขาให้เย็น ย่อมติเตียนว่ "เพราะเหตุไร ชนเหล่านี้ จึงให้ของเพียงเล็กน้อย?" แม้เขาไม่มาก ย่อมติเตียนว่า "ในเรือนของชนเหล่านั้น เห็นจะไม่มีมิใด, ธรรมดาบุคคล ควรให้วัตถุพอ ยงอัดภาพให้เป็นไปแก้ภิกษุทั้งหลายมิใช่หรือ? ยุคและวัตรเท่านี้อ้อม วิ่งไปๆไปมีประโยชน์เลย," แต่กล่าวว่าไรราก็พฤติของตนเป็นต้นว่า "น่ามาเชย เรียนของพวกญาติของเรา เป็นโรงเลี้ยงของภิกุ ทั้งหลาย ผู้มาแล้วจากทิ้ง fünf ดังนี้แล้ว ย่อมยังคำสรรเสริญให้เป็นไป.