ข้อความต้นฉบับในหน้า
傳譯如下:
ประโคม - พระมีกัปปิฏกฉบับแปล ภาค ๑ หน้า 89
ของพระอนาคามิไม่ควร, และยังไม่ถึงความสิ้นสะสา doesn't giveความ คิดเกิดขึ้นว่า 'เราถึงสุขแล้ว' ได้วาระพระคาถาว่า:-
"ภิญญ ภิกษุยังไม่ถึงอาสวักขยะ อย่าพึงถึง
ความวางใจ ด้วยเหตุสุดท้ายและอาวุธ ด้วยอัน
ความเป็นพุทธสุด ด้วยอันได้สมาธิ ด้วยอัน
นอในที่สงัด หรือ (ด้วยเหตุเพียงรัว) เรา
ถูกต้องสุขในนามบ่มะ ซึ่งปฏิบชนเทพไม่ใด้
แล้ว."
[[แก้อรรถ]]
บรรดาบทเหล่านั้น กล่าววา สือตพกเขตต์ คือด้วยเหตุสำค
ว่า ปาริสูติสิลด หรือสัตย์ว่าดูดคุณ- ๑๓.
บทว่า พาหุสูเจน วา ความว่า หรือด้วยเหตุสำว่าความ
เป็นผู้เรียนปฏิภั ๓.
บทว่า สมาธิคุณ ความว่า หรือด้วยกันได้สมบัติ ๘.
ภิญญูอย่างถึงความวางใจ ด้วยเหตุมีระมานเพิ่งรู้เท่านั้นว่า เรา ถูก
ต้องสุขของพระอนาคามิ.'
บทว่า อุปจจ์ชนาสวัสติ ความว่า อันปจจุชนทั้งหลายเสพบไม่ได้ คือนพระอรหันต์แสวงอย่างเดียว ภิกษุเหล่านี้ พระผู้มี
๑. ภูมิในนวโกวาทหมดที่ ๔. ๒. ภูมิในธรรมวิภาคปริเขตที่ ๒ ตอนอธิเคกสกะ
๓. มีชื่อเดียวกับรูปาน ๔ อรูปาน ๔.