บทความเกี่ยวกับพระบรมปิฎกฉบับแปล - ภาค ๑๓ : หน้า 64/254

ประโคง - พระบรมปิฎกฉบับแปล ภาค ๑๓ - หน้า 62 บทว่า ปชฺฉ ว่า หมู่สัตว์ว่า สัตว์โลกนี้ ยินดีอึ้ง แล้วในธรรมเครื่องนั่งซำ มี่ดมาหาเป็นต้นเท่านั้น. บทว่า นิปลปญฺญา ว่า ส่วนพระตถาคตทั้งหลาย เป็นผู้ ชื่อว่าหรรธรรมเครื่องนั่งชมได้ เพราะความที่พระองค์ฉลาดธรรมเครื่อง เน้นซ้ำทั้งปวงได้ขาดแล้ว คงวาแห่งไม้โพธิ์นั้นแล. ฉันธ ๕ คือว่าสังขาร, ในฉบับ ๕ เหล่านั้น ฉันท่อนหนึ่งชื่อว่า เทียง ไม่มี. บทว่า อิญฺชนิ ความว่า ก็ชนทั้งหลายก็ถือว่า "สงขร ทั้งหลาย เป็นภาคเที่ยง" ด้วยบรรดาอโลชชตเครื่องหวั่นไหว คือ ด้นหวานนะและทิกฺขอิชนใจ แม้ก็โลกชตเครื่องหวั่นไหววันอันหนึ่ง มิได้มีแต่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย.. ในเวลาจบเทศนา สุภทฺทปริพาชก ตั้งอยู่แล้วในอาณามิผล. พระธรรมเทนา ได้มีประโยชน์แก่บริษัทรุ่นภัยแล้ว ดังนี้แล. เรื่องสุขภาทปริพาชก จบ. มวรรถ วรณา จบ. วรรคที่ ๑๘ จบ. ๑. ถ้าเปล่าคติ พึงแปลอย่างนี้ ก็บรรดากิลาสชาดเครื่องหวั่นไหวอึดหาด มานะ ทิกฺข กิลาสชาดแม้อย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นเหตุที่สัตว์ทั้งหลายพึงถือว่า "สงขรทั้งหลายเที่ยง" ย่อมไม่มีแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย.