พระจันทร์ลับถูกฉายแผ่ ภาค ๑ : หน้า 171/254

ประโยค - พระจันทร์ลับถูกฉายแผ่ ภาค ๑ - หน้าที่ 169 ที่เขาได้แล้ว และเสียงคนตรีมีดินเป็นต้น ที่หายประกอบแล้ว, เมื่อ พระราชาเจิดพิ้นดีรอ แจ๋พระองค์, และข้าราชบริพารทั้งหลาย มีอุปราชและเสนาบดีเป็นต้นของพระราชาหล่านั้น ก็มีจำนวนเท่านั้น เหมือนกัน ซึ่งอยู่ในกรุ้งไกล้ ประดับประดาแล้ว ก้าวลงสู่ ถนนเพื่อสูญการจะเล่นนักรบ, จงกรม (เดินกลับไปกลับมา) อยู่ ที่จงกรมใหญ่ ประมาณ 60 คอ คอ เห็นพระจันทร์เต็มดวงเด่นอยู่ใน กลางท้องฟ้า ยืนพิงแผ่นกระดาน ณ ที่สุดจงกรมแล้ว มองดูด้ามภาพ ประดับใบที่เขาทังไว้ในป่า เพราะความที่คนวันแล้วจากผ้าสำรับ โพงและเครื่องอังการ คิดอยู่ว่า "คนอื่นที่ลากว่าวรา มู้อยู่หรือ หนอ ?" แม้จะประกอบด้วยคุณมีการอยู่เป็นวัดเป็นต้นตามปกติ ใน ขณะนั้น ถูกความไม่ยินดีนี้บีบคั้นแล้ว จึงกล่าวอย่างนั้น [เทวดากล่าวกาตาให้คิดเห็นสงสาร] ท่านได้รับคาถนี้ ซึ่งเทวดาสูงอยู่ในไพรสณฑ์นั้น กล่าวแล้วว่า :- "ท่านผู้เดียว อยู่ในป่า เนเหมือนหนีเทิงไว้ใน ป่า, ชนเป็นอันมาก ยอ่ม กระหยิ่มต่อท่านนั้น ป่า, ชนเป็นอันมาก ยอ่มกระหยิ่มต่อท่านนั้น ราว่าว่าอพสัตว์วรรณ กระหยิ่มต่อชนทั้งหลาย ผู้ไปสู่วรรณี จะนั้น.." ด้วยความประสงค์ว่า "เราอั้งกูญนี้ให้สงสาร" ในวันรุ่งขึ้น เข้าไปฝ่าพระศาสดา ถวายบังคมแล้วนั่ง. [พระศาสดาทรงแสดงทุกข์ ๕ อย่าง] พระศาสดา ทรงทราบเรื่องนั้นแล้ว ประสงค์จะทรงประกาศ