พระอิ่มปทุมีจูกล่าวแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 147 : หน้า 149/254

ประโยค - พระอิ่มปทุมีจูกล่าวแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 147 ทรงจำม Nowoที่เรียนแล้ว ๆ ไม่ให้เสื่อมไป ราวกว่ามันสีเขาเท่าไว้ในภาพชนะทองคำ ต่อกลาไม่นาน ได้เรียนมณฑลทั้งหมด อัน คนพี่เรียนจากปากของอาจารย์ ทำการสาธยายอยู่ ย่อมเป็นเนืองต้นและท่ามกลางแห่งศิลปที่คนเรียนแล้วเท่านั้น (แต่) ไม่เห็นที่ สุด เขาเข้าไปหาอาจารย์แล้ว คGlวว่า "ผมอ่อมเห็นบ้องต้นและท่ามกลางแห่งศิลปนี้เท่านั้น, ย่อมไม่เห็นที่สุด." เมื่ออาจารย์กล่าวว่า "พ่อแม้ฉันก็ไม่เห็น," จึงถามว่า "ข้าแต่ท่าน เมื่อเป็นเช่นนั้น ใครจะรู้ที่สุด," เมื่ออาจารย์กล่าวว่า "พ่อ ญี่ปุ่นก็หลายหลายเนี่ยนอยู่ในป่าอิลิปนะ ญี่ปุ่นนั้นพันธุ์ เจ้เข้าไปสำนักของท่านแล้วถามเกิด," จึงเข้าไปหาพระปิยันพุทธะทั้งหลายแล้วถามว่า "ได้รับว่าท่านทั้งหลายย่อมรู้ที่สุดหรือ?" ป๋องเออ เราทั้งหลายย่อมรู้?" สุสีจะ. ถ้ากระนั้น ขอท่านทั้งหลาย จงบอกแก้ข้าพเจ้า. ป๋องเออ เราทั้งหลายย่อมไม่บอกแก่คนไม่ใช้ธรรมะ ถ้าท่านมีประสงค์ด้วยที่สุด, จงบวกเกิด. สุสีมา พลันนั่นว่า "ดีละ" แล้วบวชในสำนักพระปิยัน พุทธะเหล่านั้น. ลำดับนั้น พระปิยันพุทธะเหล่านี้กล่าวแก่ท่านว่า "เธอองศึกษาขั้นนี้ก่อน" แล้วบอกอธิบายมาภิรัตร โดยยืนเป็นต้นว่า "ท่านพึงนั่งอยู่อย่างนี้, พึงหมออยู่อย่างนี้." ท่านศึกษาภายในอภิสมา-อาจารย์วัตรนั้น เพราะความที่อุปนิสัยสมบูรณ์ ต่อกลาไม่นานนัก ก็ตรัสรู้ปิยันสมโพธิ ปรากฎในเมืองพารานสีทั้งสิ้น เป็นราวกว่า