พระธรรมบทจบฉบับแปล ภาค ๑ : หน้า 225/254

ประโยค - พระธรรมบทจบฉบับแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 223 สลอทรัพย์ที่เป็นของมรรคดาบิด (แต่ไม่เลี้ยงมรรคดาบิด) บุรndsน ต้องถูกฆ่า."เพราะฉะนั้น บุรndsนของพรหมเหล่านี้นั่น จึงฟุจลงแทน เข้าของบิดา วิงวอนว่า "คุณพ่อขอรับ ขอคุณพ่อโปรดให้ชีวิตแก่ พวกกระผมเถิด." เพราะความที่หยาดของบิดาเป็นธรรมชาติด่อนโยน เขาจึงกล่าวว่า "ท่านผู้เจริญทั้งหลาย ท่านทั้งหลาย อย่าให้บุตรน้อย ทั้งหลายของข้าเจ้าพินาศเสียเลย, พวกเขาจึงลากลับข้าพเจ้า." ทันใดนั้น มนุษย์ทั้งหลาย ก็กล่าวว่าพวกเขาว่า "ท่าน ผู้เจริญ ดังเรือนี้ไป หากพวกท่านจับไม่ประคองมรรคดาขให้ดีให้ใช้ พวกเราจักฆ่าพวกท่านเสีย." บุตรเหล่านั้นกลัวแล้ว เชื่อบิดาให้นั่งบน ดง ยกขึ้นนำไปสู่เรือนด้วยตนเอง ทาสีระด้วยน้ำน้ำ ขัดสี (ให้ สะอาด) ใช้วัตถูกกันกลืนเป็นต้นชะโลมแล้ว ให้เรียกพราหมณ์กันทั้ง หลายมาแล้ว สั่งว่า "ตั้งแต่วันนี้ไป เธอทั้งหลายของประคองมรรค ดิบาของพวกฉันให้ดี, ถ้าเธทั้งหลายจักถึงความประมาณแล้วใช่, พวกฉันจักก็กลคะเธอทั้งหลายเสีย" แล้วให้บริโภคโภชนาอันประดิด. [พราหมณ์ก็ถึงอุปการคุณของพระศาสดา] พราหมณ์ถือถ้วยโภชนีและการอนุบาล โดยกาลล่วงไป 2-3 วัน ก็ถึงก็มาถึงมือฉันก็ปลดปลั่ง มองดูด้วยภาพแล้ว คำว่า "สมบัตินี้ เราได้เพราะอาศัยพระสมณโคดม" ถือเอาหมู่ ๑ เพื่อ ผลประโยชน์แก่ความเป็นบรรฐานการ ไปสู่สำนักของพระผู้มีพระภาคเจ้า มีปฏิสัมภิทานอันพระองค์ทรงทำแล้ว นั่ง ณ ส่วนข้างหนึ่ง วางผ้าคู่นั้น ลงแทบมุมมูลของพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว กราบทูลว่า "ข้าแต่พระ-