ความหมายของภิกษุในศาสนา : หน้า 84/254

ประโคม - พระจัมปิฏฐาภพลาอา ภาค ๑๗ - หน้า ที่ ๘๒ ไม่ชื่อว่าเป็นภิกษุ ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ ผู้ใดใน ศาสนานี้ลอยบุญและบาปแล้ว ประพฤติพรหม- วรรธ (รู้ธรรม) ในโลก ด้วยการพิจารณาที่อยู่ไป ผู้นั้นแลเรียกว่า "ภิกษุ." [แก้วรถว] บรรดาเทพันนั้น นทว่ ยาวนา ความว่า ชื่อว่าเป็นภิกษุ เพราะเหตุว่าสำอาเคยวานใกล้ผู้นั้นได้. นทว่า วิส เป็นต้น ความ ว่า ผู้ที่สมาทานธรรมไม่เสมอ หรือธรรมมีกายกรรมเป็นต้นอันมีลิ้น เป็นพิษประพฤติอยู่ ห่าชื่อว่าเป็นภิกษุไม่. นทว่า โยธ เป็นต้น ความว่า ผู้ใดศาสนนี้ ลอยอือบรรเทานยามและบบแม่ทั้งสองนี้ ด้วยวรรณพรหมวรรธชื่อว่าเป็นผู้ประพฤติพรหมวรรธ. นทว่า สงฺ คือด้วยบุญ. บทว่า โงก เป็นต้น ความว่า บุคคลผู้ธรรมแม้ทั้ง หมด ในโลกนี้เป็นต้น อย่างนี้ว่า "บันฑ์เหล่านี้เป็นภายใน, บันฑ์เหล่านี้เป็นภายนอก" เทียวไป. ผู้นั้นพระผู้มีพระภาคตรัสยก ว่า "ภิกษุ เพราะเป็นผู้ทำอกิสังสรรค์หลายด้วยบุญนั้นแล้ว. ในการจบเทศนา ชนเป็นอันมาก บรรลุอธิษฐานผลทั้งหลาย มี โสตปิตติผลเป็นต้น ดังนี้แล. เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง จบ.