การสนทนาของสามเณรและมารดา : หน้า 237/254

ประโยค - พระอิ่มนับถูกฉากแปลภาค ๓ - หน้าที่ 235 นางอักษณินนั่นกล่าวว่า "ความพำนักอิ่มไม่มีท่านผู้แม้กระ- ทำปากรออย่างนี้แล้ว เหาะหนีไปอยู่เหมือนนก" ดังนี้แล้ว ก็ปล่อยสามเณร สามเณรนั้น ล้มตาขึ้นแล้ว เห็นมารดากำลังสยามผมร้องให้ สะอึกสะอื้นอยู่ และชาวบ้านทั้งสิ้นประชุมกันอยู่แล้ว ไม่ทราบความ ที่ตนถูกยกซึ่ง จึง นึกสงสัยขึ้นมาว่า "เมื่อก่อนเรานั่งบนดง มารดา ของเรานั่งชาวข้าว ณ ที่ไม่ไกล แต่บัดนี้ เรา (กลับ) นอนเหนือ แผ่นดิน นี่อะไรนั่นหนอ?" นอนอยู่เทียว กล่าวกระมารดาว่า:- "โยม ขนทั้งหลายย่อมร้องไห้ถึงคนที่ตายแล้ว หรือยังเป็นอยู่ (แต่) ไม่ปรากฏ; โยมโยมเห็นฉัน ซึ่งเป็นอยู่ ใด ถึงร้องไห้ถึงฉันล่ะ? โยม. ครั้งนั้น มารดาเมื่อจะแสดงโทษในการมาเพื่อจะสอบถามของบุคคล ผู้ละวัฏฏุถามและก็สงสถามบงแล้ว แก่เธอ จึงกล่าวว่า:- "ลูก (ถูกแล้ว) ขนทั้งหลายย่อมร้องไห้ถึง ขณะที่ตายไปแล้ว หรือยังเป็นอยู่ (แต่) ไม่ปรากฏ; ก็ผู้ใดละถามทั้งหลายได้แล้ว ยิ่งจะเวียนมาถาม นี่อีก ลูก ขนทั้งหลายย่อมร้องไห้ถึงผู้นันบ้าง, เพราะเขา (ถึง) เป็นอยู่ต่อไป ก็เหมือนตายแล้ว." ก็แล้วครั้งกล่าวอย่างนั้นแล้ว เมื่่อจะแสดงโทษในการครอบ ครองเรือน ทำการครอบครองเรือนให้เป็นเช่นกับเติงเที่ยว และ ให้เป็นเช่นกับหยวก จึงกล่าวอีกว่า:-