บทเรียนจากมังคลัตถทีปนี เล่ม ๔ : หน้า 27/239

ประโยค ๕ - มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม ๔ หน้า ๒๗ มนุษย์ทั้งหลายในคืนนั้น มีศรัทธาเลื่อมใส เป็นพุทธมามกะ ธรรมะมามกะ สังมามกะ เห็นแม่สามเณรผู้บาวในวันนั้น ก็ทําให้เป็นเช่นพระอรหันต์พรหมังจับ ๑๐๐ พบนกุฎิสูงผู้นี้เข้าไปเวียนเทวาในเวลาเช้าแล้ว กำลังถือเครื่องอุปกรณ์บาตรนนี้ ข้าวเปลือกและใส่บาตรในเวลาไหว้เดินไปนาทีดี กำลังถือเครื่องมือมีวานเป็นต้นเข้าไปสู่ป่าดี คืองวัดเครื่อง อุปกรณ์เหล่านั้น พากันปิดคาวสถานที่สำหรับนั่ง โรงฉัน ประาร หรือโคนไม้ ปูสาน จัดตั้งเจิมตรและบาตรไม่เพื่อกุศลสมใจ มินต์ ภิญโญสูงสมให้ดัง ถ่ายข้าวบ่าวคุณและของเก้าศเป็นต้น ส่งกิ ฎะสูงผู้ทำภัคฤเสรอแล้วไปจากนั้น จึงถือเอาเครื่องอุปกรณ์เหล่านี้ไปนา หรื่อปาน ทำงานของตน ๆ แม้ในที่ทำงาน ชื่อว่า การปราศรัย อย่างอื่นไม่มีแก่นเหล่านั้นเลย พวกเขาย่อมพูดสรรเสริญคุณภิญโญสูงเท่านั้นว่า "บุคคล ๕ จําพวก คือ ท่านผู้ซึ่งอยู่ในบวร ๔ ท่านผู้ต้องอยู่ในผล ๔ ชื่อว่า อธิสมง บุคคล ๕ จําพวกนั้น ประกอบด้วยศีลเช่นนี้ ด้วยมรรยาทเช่นนี้ ด้วยข้อปฏิบัติเช่นนี้ มีความละอาย มีกิศเป็นที่รัก มีคุณอันยิ่ง" ชาวอัศวสนิทนากล่ำลำกลับจากงาน รับประทานอาหารเช้าแล้ว นั่งอยู่ที่ประตูเรือนดี เข้าไปยังห้องนอนแล้วก็ดี อ่อนกล่าวสรรเสริญคุณภิญโญสูงอย่างเดียว. พระผู้มีพระภาค ทรงเห็นการนอนของมนุษย์เหล่านี้ เมื่อทรงอาศัยคํานับ นั่งทรงแสดงมหาสุภาสตุร ในจตุตุปกรณ์ มูล-*ม.ม. ๑๒/๒๕๕.