การเคารพในธรรมและบุคคลที่ควรนับถือ : หน้า 3/239

フェンワーサー イーガーダオティンビスマパーソーム ēนฺ- หน้าที่ 3 เหตุนัน พระผูมะพระภาค เมื่ออา่จแสดงธรรมแก่สุภามพ จึงตรัสว่า " มนฺนพ สฺตรหรือบรุษบางคนในโลก่ น์เป็นผู่กระจ่า ( ย่อหยิ่ง ) ถือว่าวิ เป็นไม่ราไหว บุคคลผูกรรากไหว ไม่มีภร บุคคลผูกรากรับ ไม่ให้อเนะ แกบุคคลผูกรากอเนะ ไม่ให้ทาง แกบุคคลผูกรากแก่นทาง ไม่สักกา ระบุ บุคคลผูกรากสักกา ระบุทําความ เคารพ ผู้ที่ตนควรทําความเคารพ ไม่มุทิตอ บุคคลที่ตนควรนับถือ ไม่มุทิตา บุคคลที่ตนควรยชูชา บุคคลนั้นเบืองหน้าตาแตกเพราะภายแตก ยอมเข้าสู่บาย ทุกดิ วิญฺาณน รนก เพราะกรรมมัน อันดาใหปรี- บูรณ์แล้วอย่างนั้น สมาทานแล้วอย่างนั้น หากบุคคลนั้นไม่เข้าส่องบายน ทุกดิ วิญฺาณน รนก เบืองหน้าแตกเพราะภายแตกไซร้ ถ้ามางามสู่ ความเป็นมนุษย์ เกิดในถิ่น ๆ ในภายหลัง ก็จะเป็นผู้มารกุฎตำในที่ นั่น ๆ มานพผู้นั้นบุคคลเป็นผู้กระด้าง ถือว่ า ๆ ไม่บูชาบุคคล ที่ควรบูชาเป็นปฏิปทา นี้ไปเพื่อมิสกุต่า มนฺพ ส่วนสตฺรหรือบรุษบางคนในโลกนี้ ไม่เป็นผู้อยู่แล้ว ไม่ เป็นผู้อยู่แล้ว ย่อมกราบไหว้ บุคคลที่ตนควรกราบไหว้ ย่อมกูรบ บุคคลผูกรากครบ ย่อมให้อนไานะ แกบุคคลผูกรากอเนะ ย่อมให้ ทาง แกบุคคลผูกรากแก่ทาง ย่อมสักกา ระบุทําความเคารพ บุคคลผูกรากสักกา ระบุทําความเคารพ บุคคลผูกรากทําความเคารพ ย่อมนับถืออนาบุคคลผูทรบ ถือ ย่อมบูชา บุคคลผูควรบูชา บุคคนั้น เบืองหน้าแตกเพราะภายกแตก แตก ย่อมเข้าสู่ลูกึโลกสวรรค์ เพราะกรรมมัน อันดาใหบรรัญแล้ว อย่างนั้น สมาทานแล้วอย่างนั้น หากเขาไม่เข้าสึง ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙ ๑๐ เพราะกาย a. ม. อ. ๑๔/๑๒๔-125