การศึกษาเกี่ยวกับบทประโยคทางพระพุทธศาสนา : หน้า 69/239

ประโยค - มังคลัตถทีนี้เป็นแปล เล่ม ๔ หน้า 69 บทว่า ปานฉะนว เป็นพียงแท้น้อย โดยประมาณพออิงอัคภาพให้เป็นไปแห่งตำหนิ่นั้น. พระอธิการอาจารย์ เพื่อจะแสดงเหตุในนํ้่วื้อ อุปะ คหุเหตุผุ้ง ปานฉะนี้ จึงกล่าว คำว่า ปฏิคุณฑูมิ เป็นตน. บทว่า มงกุฏี แปลว่า ย่อมทำลาย. บทว่า วิปัสสะติ คือ ย่อมให้พินาศ เพราะประกอบผิดไปในฐานะอันไม่ควร. บทว่า สาทิตย์ คือ คำสั่งสอน ได้แก่ คำว่ารสสอน ของพระสาทก. บทว่า น กริติ คือ ย่อมไม่ปฏิบัติ. การเกี่ยวไปตามลำดับ ประดุจ เหมือนภิกษุผู้เที่ยวไปตามลำดับรอด สือล่าว โลลูปวิปัชน- สันโดษ เหน่านั้น พระอธิการอาจารย์ จึงกล่าวว่า ทุรวปฏิปทิย คุนฑูพง ดังนี้. บทว่า หราปุตฺวา ได้แก่ น่าส่วนเกินออกเสีย. การบริโภค ชื่อว่า นิสารสนะ เพราะเป็นเครื่องสัดออกจากความกำหนัดในอาหาร ของกิน. คือ ความเป็นมีความต้องการจะบรรเทาความหัว. ก็ประโยชน์มิการตั้งอยู่แห่งกายนี้มาแล้วโดยการถึงความต้องการนั้นเอง เหตุนี้ พระอธิการอาจารย์ จึงกล่าวว่า ว่า ชินฉนฺอยๆ ปา ฏฯ สนฺโดโล นาม ดังนี้. อธิบายว่า ไม่พึงเก็บหอมรอมริบไว้กินเฉพาะวันนั้น. ส่วนประโยชน์อันนี้ พระผู้พระ ภาคทรงห้ามไว้แล้วด้วยสิกขาบทนั้นแล. สองบทว่า สาราณียธรรม จีตน ความว่า ผู้ซึ่งอยู่ในความเป็นผู้มีการบริโภคสาราธะกับภิกขุทั้งหลายผู้มสิล.