ความว่าง่ายในพระธรรม : หน้า 209/239

ประโยค ๕ - มัดคลีดท่านี้เป็นเปล เป็น ๔ - หน้าที่ 209 จึงเป็นเหตุให้บรรดาคือการละโทษเสียได้ อีกอย่างหนึ่ง ความเป็นผู้ว่าง่าย ชื่อว่า เป็นมงคล เพราะความเป็นผู้ไม่ใกล้จากการบรรลุ คุณเวทษ เพราะเหตุนี้ ท่านจึงกล่าวไว้นอรากามตาสูตรว่า " ก็บคคลใด ถูกผู้อื่นกล่าวว่า "สิ่งนี้" ท่านไม่ควรทำ" ย่อมพูดว่า ท่านเห็นหรือ ? ท่านได้ยินหรือ ? ท่านเป็นอะไรของผมจึงกล่าว ? ท่านเป็นอุปปามะ เป็นอาจารย์ เป็นเพื่อนเห็น เป็นเพื่อนคนหรือ ? ดังนี้บ้าง ย่อมเขียนโดยความเป็นผู้งั่งเสียข้าง รับแล้วไม่ กระทำตามนั้นบ้าง บุคคลนั้น ย่อมอยู่ในที่ใกล้จากการบรรลุเดิม ส่วนผู้อื่น อันเว้ากว่ากล่าวอยู่อย่างพูดว่า "ดีละ ขอบูช ท่านพูดดีแล้ว ธรรมคำโทษของตน ย่อมเป็นภาวะอันตนเห็นได้ยาก ท่านเห็น กรรมเห็นปานนี้แล้ว พึงอาศัยความเห็นว่าว่าผมแม้ก็ถิ่น ต่อกาล นาน ผมจึงได้โอกาสจากกล่านของท่านฯ และย่อมปฏิบัติตามสมควร แก่โอวาทที่ท่านสอน ผู้บิ่น ย่อมอยู่ในที่ไม่ใกล้จากการบรรลุวิเศษ เพราะฉะนั้น บุคคลรับคำของบุคคลอื่นอย่างนี้แล้ว กระทำ (ตาม) อยู่ จึงชื่อว่า เป็นคนว่าง่าย." [ นวง่าย ๒ จำพวก ] [๔๔๒] ก็แสดงว่านวง่ายมี ๒ จำพวก บางพวกควรสรรเสริญ บางพวกไม่ควรสรรเสริญ เพราะเหตุนี้ พระผู้อภากเจ้า จึงรำรัส ไว้ในกกลุปมสูตรว่า "ภิษุทั้งหลาย ภิษุใด เป็นผู้ว่าง่าย ถึงความ เป็นผู้ว่าง่าย เพราะเหตุแห่งวิจรินทพบา เสนาสนะ และคิลาน- . ปปรณตโชติภ ทุกกถาปรุจฉณา ๑๒๖. ๒ ม. มุฑ.ต.๑๒/๑๒๕๕