ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๕ - มัดคลีดท่านี้เป็นเปล เป็น ๔ - หน้าที่ 209
จึงเป็นเหตุให้บรรดาคือการละโทษเสียได้ อีกอย่างหนึ่ง ความเป็นผู้ว่าง่าย ชื่อว่า เป็นมงคล เพราะความเป็นผู้ไม่ใกล้จากการบรรลุ คุณเวทษ เพราะเหตุนี้ ท่านจึงกล่าวไว้นอรากามตาสูตรว่า " ก็บคคลใด ถูกผู้อื่นกล่าวว่า "สิ่งนี้" ท่านไม่ควรทำ" ย่อมพูดว่า ท่านเห็นหรือ ? ท่านได้ยินหรือ ? ท่านเป็นอะไรของผมจึงกล่าว ?
ท่านเป็นอุปปามะ เป็นอาจารย์ เป็นเพื่อนเห็น เป็นเพื่อนคนหรือ ?
ดังนี้บ้าง ย่อมเขียนโดยความเป็นผู้งั่งเสียข้าง รับแล้วไม่
กระทำตามนั้นบ้าง บุคคลนั้น ย่อมอยู่ในที่ใกล้จากการบรรลุเดิม
ส่วนผู้อื่น อันเว้ากว่ากล่าวอยู่อย่างพูดว่า "ดีละ ขอบูช ท่านพูดดีแล้ว
ธรรมคำโทษของตน ย่อมเป็นภาวะอันตนเห็นได้ยาก ท่านเห็น
กรรมเห็นปานนี้แล้ว พึงอาศัยความเห็นว่าว่าผมแม้ก็ถิ่น ต่อกาล
นาน ผมจึงได้โอกาสจากกล่านของท่านฯ และย่อมปฏิบัติตามสมควร
แก่โอวาทที่ท่านสอน ผู้บิ่น ย่อมอยู่ในที่ไม่ใกล้จากการบรรลุวิเศษ
เพราะฉะนั้น บุคคลรับคำของบุคคลอื่นอย่างนี้แล้ว กระทำ (ตาม)
อยู่ จึงชื่อว่า เป็นคนว่าง่าย."
[ นวง่าย ๒ จำพวก ]
[๔๔๒] ก็แสดงว่านวง่ายมี ๒ จำพวก บางพวกควรสรรเสริญ
บางพวกไม่ควรสรรเสริญ เพราะเหตุนี้ พระผู้อภากเจ้า จึงรำรัส
ไว้ในกกลุปมสูตรว่า "ภิษุทั้งหลาย ภิษุใด เป็นผู้ว่าง่าย ถึงความ
เป็นผู้ว่าง่าย เพราะเหตุแห่งวิจรินทพบา เสนาสนะ และคิลาน-
. ปปรณตโชติภ ทุกกถาปรุจฉณา ๑๒๖. ๒ ม. มุฑ.ต.๑๒/๑๒๕๕