การสร้างศาลาและความหมายของการทำบุญ : หน้า 110/239

ประโยค 5 [๗๔๕] เพราะเหตุนี้ กุลบุรุษไม่ควรทำความเป็นผู้สันโดษ ด้วยการยกคุณให้เกิดขึ้น เพราะว่า บุคคลเมื่อทำบุญบ่อย ๆ ย่อม บรรลุเมฆสูงอันเป็นโลดคะ เหมือนพรหมคนในหนึงชาวเมือง สาวดี ฉะนั้น เรื่องพราหมณ์คนใดคนหนึ่ง ได้ยินว่า วันหนึ่ง พราหมณ์นั้นออก (จากบ้าน) แต่เช้าตรู่ แสดงกิริยาของกิริยูปหนึ่งซึ่งระหว่างออกขึ้น เห็นมุมจิวของกิริยูปหนึ่งระที่ขา ชุ่มด้วยหยาดน้ำค้าง จึงถือว่า "เราควรทำนี้ให้ปรากจากกิฎ" ในวันรุ่งขึ้น จึงออปกกาที่ นั่น ทำให้เป็นที่เหมือนกันกับมนฑลาลัย แม้ในวันรุ่งขึ้น ก็ไปนั่นนั่น เห็นมุมจิวของกิริยูปหนึ่ง ตลกงที่พื้นดินเปื้นด้วยฝุ่นจิงคิดว่า "เรา ควรสื่อทอสงในที่นี้" แล้วก็ได้กระทำอย่างนั้น ต่อมาวันหนึ่ง ในเวลานก่อนปัก แดดร้อนจั่ง. แม้ในครั้งนั้น พราหมณ์นั้นก็ไปณนั่น เห็นเหลือไหลออกจากสรีระของกิุญทั้งหลาย ผูกลังกรองจิร จึงให้สร้างมนฑปขึ้นในที่นั้น ต่อมาอีกวันหนึ่ง ฝนได้ตกพรำเจ้า. แม้ในกรนั้น พราหมณ์ นั้น ก็ไปณนั่น เห็นกิริยัทหลายมีวโจรเปีย จึงอร่อมตบให้ สร้างศาลาลในที่นั้น ใครจะทำการลองศาลา จึงมินต์พระ- ศาลาดร้อมด้วยกิญสง ให้ประทับในศาลานั้น แล้ววางทาน ในเวลาเสร็จภิกิจ จึงกราบบุคลากรที่คนทำทั้งหมด ตั้งแต่ต้น แต่พระศาลา