บทความเกี่ยวกับชาดกและการให้ : หน้า 143/239

ประโยค ๕๙ - มังคลัตถิฝ่ายนี้มีแต่ปลอเล่ม ๔ - หน้า ๑๓๓ วงแจ้งว่ามั่น นั้นไว้ กระทำปฐมานว่า "เราจะให้ด้วยคิดว่า งา หลานี้ ไม่เป็นที่รักของเรา" หมายได้ แต่สัทพญาญของเรา เป็นที่รักว่างท่างนั้น ๔ นี้โดยร้อยเท่า พันเท่า เสนเท่า การให้ของเรานั้น จงเป็นไปเพื่อประโยชน์บรรลุสัทพญาญดังนี้แล้ว ก็ได้ให้ (นั่นไป) พรานป่านั้น ถือเอานักกล้มไป ขายแล้ว เมื่อข้อมูลนั้นสิ้นแล้ว ก็ไปงาที่เหลืออีก ถึงพระยาช้าง ก็ได้ให้แก่เขาแล้ว แม้ข้อมูลนั้นสิ้นแล้ว พรานป่านก็กลับไปออก ถึงพระยาช้าง ก็นกล่าวว่า "ดีละ" แล้วก็เทลงดังโหมอปอ ฝ่ายพรานป่าผู้ถือสัตย์นั้น ขึ้นสู่พองพระยาช้าง ยืนที่สูงงา ทั้ง ๒ ด้วยสนเท้า เคราะห์ออกแล้ว ได้เอาเสี่ยว ๆ โคนงสำเร็จ แล้วก็กลิ่นไป เมื่อพรานป่านั้น พอคะคลองแห่งการเห็นของพระยาช้าง แผ่นดินใหญ่ แม้มารจรรรทรงเขาสินธุและเขายุค ธรรมเป็นตัน ฯ ซึ่งมิภาระหนักไว้ได้ ก็เป็นธารว่าไม่อาจจะทรงองแหงความไม่มีคุณ ของพรานป่านั้น จึงได้แอกออกให้ช่อง ในทันใดนั้นเอง เปลวไฟไหมในเวลากลบออก รวมบันดอกสัตย์ ผู้มีความทุรัยร้ายดังนั้น ลำดับนั้นกรูเทพพาด ผู้ลงอยู่ในรวาไรนั้น ได้กล่าวอากาศนี้ในสิโสชาดก ในอัฏฐมวรร ก็อนุมาว่า [๒๗๐] "ถ้า อิสรธน พิงให้สบตาในบูลี" ๑. ชาดกฎุกฏถา. ๒/๑๔๔