การฟังธรรมและประโยชน์ที่ได้รับ : หน้า 160/239

ประชโยค๕ - มัฏคลัดที่ปั้นเปล เล่ม ๔ - หน้าที่ ๑๖๐ ตามไพบูลใหญ่ไว้ว่านั่น พระผู้มีพระภาค ทรงหมายอภิญญานั้น จึงตรัสคํานี้ไว้ว่า สุปฏิปุจฉา ดังนี้ อธิบายว่า เทวดาด้วยดี คือ ตามเป็นจริง กระทํείไรทุกข์ คือ มีให้ลูบครือ" [๔๗๘] การฟังธรรม ย่อมเป็นเหตุให้งรรษาส่ง๔ ด้วย ประกอบนี้. ก็ชนทั้งหลายพอใจฟังธรรมแล้วก็รรษาส่งเป็นที่สรํ อาสะ นับไม่ถ้วน เหตุนี้นะ ใคร๙ ไม่พึงเป็นผู้เฝ้าฟังธรรม, องค์นี้ พึงเป็นชาวด้วยภิกษุหนุ่มเป็นต้น ผู้เดินทางไกลนะนั้น: [เรื่องภิกษุหนุ่ม] ได้ยินว่า ภิกษุหนุ่มรูปหนึ่ง ผู้อยู่ในภิสสาทวาร ในมหาคาม ได้ทราบว่า " พระมหาคาถากถากเถอะ จึงออกจากที่นั่น มา ล้นทาง ๔ โยนต์ โดยวันนี้เท่านั้น ในขณะนั้นนั่นเอง พระเถรา เริ่มธรรมกถา ภิกษุหนุ่มกำหนด จำคำที่สุด กับอาญาเริ่มแรกเท่านั้นได้ เพราะความที่ตนเกิด ความกระวนกระวายในกาย เหตุที่มาเที่ยงไปไกล. ลำดับนั้น ในการที่พระเถรา กล่าวว่า อินทรีวาร แล้วลูกชั้น ภิกษุหนุ่มนั้น ได้ยืนร้องไห้อย่างว่า " การมาของเราเปลาประโยชน์ เสียแล้ว" ครั้งนั้น มนุษย์คนหนึ่ง บอกแก่พระเถรา ว่า " ท่านผู้นี้ ภิกษุหนุ่ม รูปหนึ่ง มาจากสกลมหาวิหาร เพื่อฟังธรรมกถาของท่าน ๑.อธิบติหนึ่งว่า อันนี้ ถึงจะเดินทางไปไกล ก็พึงฟังเหมือนภิกษุหนุ่มเป็นต้นนั่น