ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - มังคลดิถีที่เป็นเปล่า เล่น ๔ หน้า ๑๐๐
[๑๔๕] อรรถกาถสูตรสูตรว่า " ภิกขูผู้มีความเมตตาใน
ปะรีติ แม้เป็นผู้ทรงพระใคร่ปิฎก ก็ไม่ประสงค์จะให้ใคร รู้ว่าตนเป็น
พุทธสุด เหมือนพระศาสะเณราชามืองสักตะนัน"
อรรถกาถกเอกิบา อ้างคุณรินทาเป็นคำว่า " ได้ยินว่า พระ
เณร คิดว่า ขะไม่มี ไม่ทำโอากสด ในอุทานและปริจฉา อัน
ศิษยั้งหลายตักเตือนว่า ท่านผูเจริญ ท่านจ๋าได้ขนจะเป็นที่บริสุทธิ
เมื่อไร ?" จึงจะคะไปสู่วิหารใกล้สงสุทธิมีรายขวนดอกกัญจิก
เป็นผู้มีอุปการะแกักกุเณร ผู้ใหม่ และปานกลาง ในวิหารนั้น
ตลอดภายในพรรษา ในวันอุโบสถ วันมาหาวันนา ยังชนชาวชนบท
ให้เอิกเกริกด้วยธรรมดา แล้วก็ไป
ภิกขุเอกินาถอธิษฐานอธิษฐานว่า " สองเท่า อุปโภ รุ ฐูยา ความว่า เป็นผู้อุปกา ระด้วยการเรียนและสอบถามเป็นต้น ด้วย
สามารถปริยัติธรรม สองเท่า ชนใด โบกดุความว่า ยัง
มาหานผู้ประชุมให้เอิกเกริกแล้ว ด้วยสามารถรังขนให้ซั้น และ
ให้สาธุการ และยกท่อมฉันนี้เป็นต้น และยังมหาชนอีกนิดให้กระอ่อน
ด้วยสามารถโกลาหลว่า อย่างไรหนอเอน ? เราเจ้าได้ฟังธรรมใน
สำนักงานพระผู้เป็นเจ้า. ถ้าว่า พระเณรฟังปรารถนาจะให้มหาชนรู้
ว่าตนเป็นพหสูตร พระเณรยังชาวชนบทให้กระอ่อนกล่าวธรรมใน
เบื้องต้นก็เดียว บทว่า คโต ความว่า " พระเณรไปแล้วนอนอุทน
(ขึ้น) เทียม เพราะความที่ตนเป็นผู้มีความมั่นคงในปรีดิ์ โดย
๓ สุ ข วิ ๓/๓๓๑. ๒. มโน ปุ.๔/๔๕.