ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๕ - มังคลิดากำปั้นเปล่า เล่ม ๕ หน้า ๒๓๒
[ เรื่องนั้นยากจริง ]
ดังได้กล่าวมา คราวหนึ่ง พระอัครสาวกทั้ง ๒ อยู่ในวิหารมี
ชื่อว่า กิโมดค้านทรา บรรดาพระอัครสาวกทั้ง ๒ นั้น ท่านพระ
สาร นิครฐมีผนังปิดผนังแล้วใหม่ๆ เข้ามาตี นั่งอยู่ ณ ที่กลางแจ้งใน
ราตรีรุ่นหน่อย ( ข้างขึ้น ).
ที่นั่น ยักษ์ตนหนึ่งชื่อ นันทะ เหาะไปทางอากาศกับยักษ์ตน
หนึ่ง เห็นพระเถระนั่งอยู่นันั้น จึงจิตติคิดประทุษร้ายให้เกิดขึ้น
นั่นว่า ยักษ์นั้นผูกอาภาดไว้ในพระเถระในชาติเดิม เพราะเหตุนี้นั่นจิตติคิดประทุษร้ายจึงเกิดขึ้นแก่เขาเพราะเห็นพระเถระ เขาเป็นผูมิ
จิตติคิดประทุษร้าย มีประสงค์จะประหารพระเถระที่ศีระะ จึงบอก
เมื่อความนั้นแก่มันก่อนน ก็แล้ว ยักษ์ก็ตนนัน้นห้ามแล้ว ก็ไม่เอื้อต่อ
ถอดคำเลย ให้ความอุดทะเกิดขึ้นแล้ว ยืนอยู่ในอากาศนั้นเอง
ได้ให้การประทุษร้ายเสร็จแล้ว ได้เป็นการประทุษร้ายอย่างถ้วนถี่
ยักษ์นั้น พึงยังช่างมีประมาณ ๓ สอหรือมีประมาณ ๓ คอคับให้
ฟุบลงได้ หรือพึงทำลายออกเขาใหญ่ได้ด้วยการประทุษร้ายันแต่
ความวิโรธอะไร พึงได้มีเถิสะ อันกำลังแห่งสมบัติองค์พระเถระ
คำชูไว้ เพราะยักษ์ ได้ประหทธ่าน ท่าน ในเวลาที่ท่านยังได้ออกจาก
สมาบัติ.
พระมหาโมคลคัลลานะ เห็นยักษ์นั้นผู้ประทุษร้ายอย่างนั้น ด้วย
อัญอันเป็นทิพย์ จึงเข้าไปหาพระเถระ และพระเถรนั้นก็ออกจาก
สมาบัติ ในภาคพร้อมกับเข้าไปหามือนกัน.