นางกาพีและความโกรธของนางเวเทหา : หน้า 201/239

ประโยค : มังคลค้าที่ยืนเปล่า เล่ม ๕ หน้า ๒๐๑ ได้มีทาสินหนึ่งชื่อ กพี เป็นหญิงขยัน ไม่มีจอร้าร้าจัดแจงงานดี. ท่าสินั้น คิดว่า "แม่เจ้าของเรา ย่อมไม่ทำความโกรธซึ่งมีอยู่ให้ปรากฏหนอ หรือว่าความโกรธไม่? ถ้าครัย เราพิงทดลองแม่เจ้าดังนี้แล้ว จึงลูกขึ้นในเวลาสาย. นางเวเทหา. ชะ นางกาพี ทำไมเจ้าลูกขึ้นในเวลาสาย? เจ้ามีความไม่สบายนรือ? นางกาพี. แม่เจ้า ดินไม่มีความไม่สบายนอะไร. นางเวเทหา กล่าวว่า "เหม" ถ้าเจ้าไม่มีความไม่สบอะไร เพราะเหตุไร เจ้าจึงลูกขึ้นสายเล่า? อาทิตย์สีวัว " จึงโกรธน้อยใจ ได้ทำหน้็นว. ที่นั่น นางกาพี คิดว่า "ความโกรธมีอยู่ ณ ภายในของแม่เจ้าของเราเท่านั้น, มีใช่ไหม, ถ้าครัย เราพิงทดลองให้มาดังนี้แล้ว ไปดั่งนี้ ในวันรุ่งขึ้น จึงลูกขึ้นสายกว่าเก่า. นางเวเทหา ยิ่งโกรธหนักขึ้น ค่าว่าอากอหลอประดุ. ประหาสเข้าที่ศีรษะ. ศรีษะแตก. นางกาพี มีศีรษะแตก มีโลหิตไหลอาบ จึงโทษนางแม่ผู้อยู่ใกล้เคียงว่า "แม่เจ้าทั้งหลาย ขออกนางของมะระทำของหญิงผู้ลงเสียดมิด, แมเจ้าทั้งหลาย ขออกนางของมะระทำของหญิงผู้คล่ำตัวเด็ก, แมเจ้าทั้งหลาย ขออกนางของมะระทำของหญิงผู้ลงระงับเกิด." โดยกาลอึ่นจากนั้น กิดติศัพท์อันชั่วของนางเวเทหา ก็ฟุ้งจอไปอย่างนี้ว่า "นางเวเทหา กูร้าย นางเวเทหา ไม่อ่อนได้ตัว นางเวเทกา ไม่สงบระงับ."