ความมักน้อยและการปราถนาในพระพุทธศาสนา : หน้า 102/239

ประโยค ๕๖ มังคลัตถทีปิเปนปลู เล่ม ๔ หน้า ๑๐๒ พึงปรารถนา ว่า ขอชนนักหลาย จงรู้ว่าเราเป็นพระเจ้านาภ พมนุษย์ ทั้งหลายก็ไม่พึงกล่าวว่า พระเณรนั่นว่า "ขอท่านจงอยู่ข้างนอก" แด ่วามคิดเห็นอย่างนั้นแน่นนแล ไม่พึงคิดเห็น แก่พระเจ้านาภทั้งหลายแล เรื่องเกี่ยวกับความมักน้อยในอธิษฐ จบ. [๑๔๘] อัณภิษุเหล่านี้แม้ทั้งหมด ท่านกล่าวว่า เป็นผู้มี ความมักน้อย เพราะไม่มีความปรารถนาในปัจจัยเป็นต้น ก็ อุปป ศัพท์ ในว่า อุปาปุจฉ นี้ เป็นธรรมแห่ง อภา เหมือน อุปป ศัพท์ในประโยคเป็นต้นว่า อุปปาโภ อุปปตโภ. เหตุนั้น ท่านจึงกล่าวว่า อันอุตุสม เป็นอยู่ พระผู้พระภาค ภาคทรงหมายอาภาวามไม่มีแห่งอาพาร อันต่างด้วยอาพานมีโรคตาโร ในท้องเป็นต้น ซึ่งปรากฏในโลก จิ่งรำว่า อุปาะพาโภ อุปปตโภ. บัดนี้ เพื่อจะทำอิฐความที่กล่าวมาแล้วนั่นแล ให้เด่นข้นกว่าเดิม ท่าน ๓๑๘ มโน ปุ. ๑/๑๘.