การเข้าถึงธรรมและการระลึกในหมู่เทพ : หน้า 156/239

ประโยค ๕ - มังคลิดต่อที่มีบนเปล เล่ม ๕ - หน้าที่ ๑๕๖ พิ้งหวังได้ ภูเขาหลาย ข้ออันที่ครวกว่ามีอยู่เกี่ยว ก็ภูเขามาเล่าเรียน ธรรม คือ สุตฺต ฯ ฯ ย่อมเข้าถึงหมู่เทพ. บทธรรมทั้งหลาย ย่อมไม่ปรากฏแก่อกุญน ผู้มีสุขในหมู่เทพนั้นเดียวแล ทั้ง ภิกษุผู้มุทิธี ถึงความเป็นผู้ชำนาญทางใจ ฯ ฯ ทั้งเทพบุตรก็ย่อม ไม่แสดงธรรมแก่เทพบริษัท ก็แลเทพบุตรผู้อัปปะกิยะ ย่อมติเตือน เทพบุตรผู้อปปะกิยะ (ด้วยกัน) ว่า ท่านผู้รุกฏ ท่านระลึก ได้อยู่หรือ? ซึ่งที่ผ่านมาเราได้ประพฤติพรหมจรรย์ (ร่วมกัน) ในภ ก่อน ดังนี้ โอปปะกิยะเทพนั้น กล่าวอย่างนี้ว่า 'ท่านผู้รุกฏ ท่านผู้รึกได้อยู่, ท่านระลึกถึงแม้อีกนี้ไหม?' เพื่อน ท่านระลึกถึงแม้วันนี้ไหม? ดังนี้ สาหยาน พึงกล่าวอย่างนี้ ว่า เพื่อเรา เราลึกได้อยู่ เพื่อน เราลึกได้อยู่ ดังนี้ ฉันใด, ภิกษุทั้งหลาย ภิกขูที่นั่นเหมือนกันแล ย่อมเล่าเรียน ธรรม คือ สุดต ฯ ฯ ก็แลเห็นโอปปะกิยะเทพผู ย่อมติเตือนโอปปะกิยะ- เทพบุตร (ด้วยกัน) ว่า 'ท่านผู้รุกฏ ท่านระลึกได้หรือ? ฯ ฯ ๆ ๆ โดยที่แท้ เธอมีสิทธิ จะเป็นผู้ก็คุณวิสมะพลันทีเดียว? ภิกษุทั้งหลาย ธรรมทั้งหลาย อันไปตามโสด ฯ ฯ ๆ ๆ อันภิกษ์แทงตลอดด้วยดีด้วย