การพัฒนาจิตใจในพระพุทธศาสนา : หน้า 219/239

ประโยค๕ – มิงคลคิดที่ปิ้นเปล่า เล่ม ๔ - หน้า 219 ออกด้วยกาย ๑ การหลีกออกด้วยจิต ๑ ภิกษุนี้ เมื่อหลีกออก อย่างนั้นอยู่ ย่อมระลึกเนื่อง ๆ ย่อมตรึกตรองเนื่อง ๆ ซึ่งธรรมนัน. ภิจกุทั้งหลาย ในสมใจภิจกุออกอย่างนั้นอยู่ ระลึกเนื่อง ๆ อยู่ ศรีครองเนื่อง ๆ อยู่ ซึ่งธรรมนัน สติสัมโพธิผงค่อยเป็นอัน ภิคุณปราถนาแล้วในสมันนั้น ในสมัยใด ภิกษุให้ติสัมโพธิผงเกิด ขึ้น ในสมันนั้น สติสัมโพธิผง ย่อมถึงความเจริญเต็มที่เกิกษุ- เธอมีสติอย่างนั้นเอง ย่อมเลือกเฟ้น ไตรตรง ถึงการพิจารณา ธรรมนันด้วยปัญญา ภิกษุทั้งหลาย ในสมใจใด ภิกษุมีสติอย่างนั้น อยู่ ย่อมเลือกเฟ้น ไตรตรง ถึงการพิจารณาธรรมนันด้วยปัญญา ธรรมวิชัยสัมโพธิผง ย่อมเป็นอันภิคุณปราถนาแล้วในสมันนั้น * ๆ ๆ ย่อมถึงความเจริญเต็มที่ เมื่อเธอเลือกเฟ้น ไตรตรง ลงการ พิจารณาธรรมนันด้วยปัญญา ความเพียร ไม่ย่อหย่อน ย่อมเป็น อันเธอปรารถนาแล้ว ภิกษุทั้งหลาย ในสมใจใด เมื่อภิทเลือกเฟ้น ธรรมนันด้วยปัญญาอยู่ ๆ ๆ ไม่ย่อหย่อน วิริสัปโพธิผง ย่อม เป็นอันภิคุณปราถนาแล้วในสมันนั้น ๆ ๆ ย่อมถึงความเจริญเต็มที่ ปีติอามิสได้ ย่อมเกิดขึ้นแก่เธอผู้มีความเพียรอันปรารภแล้ว ภิกษุ ทั้งหลาย ในสมใจใด ปีติอามิสได้ เกิดขึ้นแก่มุ่งผู้มีความเพียร อันปรารภแล้ว ปีติสับโพธิผง ย่อมเป็นอันภิคุณปราถนาแล้วในสมัน นั่น ๆ ๆ ย่อมถึงความเจริญเต็มที่ ทั้งกาย ทั้งจิต ของเธอผูมีใจ ประกอบด้วยปีติ ย่อมสงบ ภิกษุทั้งหลาย ในสมใจใด ทั้งกายของ เธอผู้มีใจประกอบด้วยปีติ ๆ ๆ ย่อมสงบ ปีสัทธิสัมโพธิผง