ข้อความต้นฉบับในหน้า
Here is the OCR result of the image:
ประโยค5 - มุมลิขิติที่ปิ่นเปล เล่ม ๕ - หน้า 187
[๕๐๔๕] กีบคุลกใดคณะน คือตอกลั่นความหนาวได้ ย่อมไม่
หวั่นไหวด้วยความหนาวแม้มีประมาณน้อย จุดบุรผูขลาด ย่อมไม่
ละกันบัณฑะร บุกคนั้น ชื่อว่า เป็นผู้ขนต๋อมกับความหนาวได้ ดู
พระโลมสนาเกาะเรานั้น
[เรื่องพระโลมสนาเกาะ]
ดังได้สดับมา พระราม เมื่ออยู่ในเรือนอันเป็นที่กระทำความ
เพียร ใต้คำอิฐปิด ที่เจิดบรรพต ในคราวิหะตกในระหว่าง
เดือนที่ ๒ พิจารณาโลกันตร์นิธร มาได้ล้มกันมุฏฐานเลย ขยันอยู่
ในที่กลางแจ้ง ก็ผูใดทนความร้อนแม้มิประมาทยังได้ ผู้ผู้นั้นแล
เป็นดูพระราม ผู้ผู้นั้นคือ ผู้ขนต๋อมต่อความร้อนใจได้
ดังได้สดับมา พระราม นั่งใส่ใจถึงกับมุฏฐานอยู่ ณ ภายอก
ที่จงกรม ในเวลายำหลังตัดในหน้าร้อน แม้จะก็ไหลออกจาก
รักร์ทั้ง ๒ ของท่าน นั่นน พวกอินทวาตสิก ได้เรียนท่านว่า " ท่าน
ขอรับ นิมนต์ท่านนั่งในที่นี้เถิด โอกาสเย็นดี."
พระราม กล่าวว่า "คุณ ฉันนั่งในนี้ เพราะกลัวต่อความ
ร้อนนั่นเอง" แล้วก็ยังพิจารณาอาเจียนมารกร่อนไป.
เรื่องพระโลมสนาเกาะ จบ.
[๕๐๕] ภูภิษาสพาสสูตรนี้ว่า " การละเลยกมมัฏฐาน ชื่อ
ว่า ความหวั่นไหวของภูเขาอืนอรึมกมมัฏฐาน เพราะเหตุนี้ ท่าน
จึงกล่าวว่า ย่อมหวั่นไหว ย่อมปวดปั่น ย่อมละกมมัฏฐาน สองบทว่า