ความสำคัญของการเป็นผู้ว่าง่ายในพระพุทธศาสนา : หน้า 216/239

ประโยค ๑ มังคลัตถทีปิ นี่เทปเสือ เล่ม ๔ หน้า ๒๑๖ จักถึงความพินาศอย่างใหญ่ บทคาถาว่า รวกสีวิลาวดีนา ความว่า ดูผูพลอค้ากำ ลถูกพวกผีสื่อประล้ำประโลมแล้ว บทคาถาว่า โลภุติปลาร์ คิมสนฺตุ ความว่า จักถึงพระนิพพาน โดยไม่มีอันตราย บทคาถาว่า อวเทนวา วาณิชา ความว่า ดูผูพลอค้าผู้ ฉันมวลลากหวาดกล่าวว่า “พวกท่านงามเริ่ม” แล้วทำฉันด้วยอังอรพระ ยามัวลากกัน. อธิบว่า เหมือนอย่างว่าพ่อค้าหล่านั้นไปฝังสมุทร ได้ถึงที่องตน ๆ แล้วฉันใด, นะทั้งหมดผู้ทำตามโอตถาของพระ- พุทธเจ้าเป็นต้น ย่อมถึงฝั่งแห่งสงสาร็พระนิพพานได้ ฉันนั้น เรื่องพ่อค้า มาในอรรถกถากาหลากลก. [๔๔๘] เพราะฉะนั้น บุคคลเมื่อลึกสุดโอตวานี้ พึงเป็น ผู้ว่าง่ายเกิน ไม่พึงเป็นผู้วายก อีอย่างหนึ่ง บุคคลผู้มีความตั้ง มั่นแห่งพระศาสนา ก็พึงเป็นผู้ว่ายโดยแท้ เพราะความเป็นผู้ว่า ง่าย ย่อมเป็นไปเพื่อความไม่เสื่อมสูญแห่งพระศาสนา ส่วนความ เป็นผู้วายก ย่อมเป็นไปเพื่อความเสื่อมสูญ. เพราะฉะนั้น พระผู้ม พระภาค จึงตรัสไว้ในสูตรที่ ๓ ในปฐมวรรค อุตตปนิซาสต์ ใน ปัญจกนิบาต อังคุตตรนิกายว่า “ ภิกขุทั้งหลาย ก็คำที่เราจะพู งกล่าวอย่างคืนนี้มีอยู่เอก. ภิกขุทั้งหลายอ่อนเป็นผู้ว่ายาก ประกอบ ด้วยธรรมเป็นเครื่องกระทำความเป็นผู้ว่ายา ไม่อดทน มีมิคุไม่ ๑. อง. ปณฺฑก. ๒๑/๔๕, ๒๐๐.