มังคลัตถีที่ปิ่นเผา เล่ม ๔ หน้า ๑๒๕ : หน้า 125/239

ประโยค ๕ - มังคลัตถีที่ปิ่นเผา เล่ม ๔ หน้า ๑๒๕ ภวนันท์ มีจิตปฏิพัทธ์ในบูชั่วตน ประทับจิตสัมพันธ์ด้วยบูชณะนั้น ปรารถนาจะฆ่าพระโพธิสัตว์ด้วยอุบาย จึงกล่าวว่า "นายดิฉันนี้เมื่อว่านบ่นว่าพระองค์ ออกมาทางกันดาร เห็นญาณลูกหนึ่งจึงบวงสรวงว่า "ข้าแต่เจ้าแม่เทพบรรพต ถ้วงดิฉันกับสามไม่มีอันตราย ก็ได้ชีวิตไช้ ดิฉันจะทำกิจกรรมแก่เจ้าแม่ บัดนี้ดิฉันจักทำกิจกรรมแก่เทวดานั้น" ดังนี้แล้ว พระโพธิสัตว์ไปในที่นั้นกล่าวว่า "นาย ท่านเท่านั้น เป็นอุตุตเทพ, ดิฉันทำให้คืบไหว่นิ่ว่านก่อนแล้ว จักทำกิจกรรมแก่เทวาภายหลัง" ให้พระโพธิสัตว์นบพระพักตร์ไปทางเหว บูชาจนแล้วด้วยดอกไม้ทั้งหลาย ยืนอยู่เบื้องพระปญฏงค์ เป็นเหมือนต้องการไหว้ ประหัตประหารพระปญฏงค์ ผลักพระโพธิสัตว์ให้ตกลงในเหว แล้วได้กลิ่นไปยังที่พักของบูรพว่าน ฝ่อตพระโพธิสัตว์ เมื่อกลองไป ได้กลิ่นที่ภูมิไม่มีนามมุมหนึ่ง บนยอดต้นมะเดื่อ เมื่อไม่อาจจะไปในที่อื่นได้ จึงนั่งเสวยผลมะเดื่ออยู่ค่ำบ ยังมีพระยาเทียวยว์หนึ่ง มีสีระใหญ่ เคยขึ้นจากเชิงบรรพต มาคืนผลองค์นั้น พระอธิษฐานขึ้นมาเพื่อจะกินผลไม้ เห็นพระโพธิสัตว์แล้ว ถึงความวิสาสะกับอ้ายพระโพธิสัตว์นั้น ถามถึงเหตุที่พระโพธิสัตว์นั่นมาในที่นั้น ทราบเรื่องนั้นแล้ว จึงให้พระโพธิสัตว์นั่งบนหลังของตน พาขึ้นจากเหว ออกจากป่า พักไว้ในทางใหญ่ แล้วก็เข้าไปสู่ป่าตามเดิม พระโพธิสัตว์ ไปสู่ปัจฉิมดาวพักอยู่ในที่นั้น โดยกาลล่วงไป