บทวิเคราะห์พระธรรมคำสอน : หน้า 207/239

ప่รปะโยค๙ - มิ่งคลัดที่ป็นเปล เล่ม ๔ - หน้าที่ 207 ภีฏาอนุมานสูตรนั้นว่า " ปฐิ ศัพท์ เป็นปฤยะแห่ง ปัจจุฤติ ศัพท์. ความพยายาม ชื่อว่า การแผ่ไป ได้แก่ การตั้งลงโดยอาการ อย่างนั้น ในที่นี้ เพราะเหตุนัน ท่านจึงกล่าวว่า มหา ปฐิอุโศก ได้แก่ เป็นผู้โกรธตอบ คือเป็นข้าศึก ตั้งอยู่" [๔๕] ความเป็นผุ่งว่านั้น พระผู้มีพระภาค ตรัสว่าเป็น มงคล เพราะเป็นเหตุแห่งการได้โอภาษนิจากสำนักของเพื่อน พรหมจารีทั้งหลาย และเพราะเป็นเหตุแห่งการบรรลุภูมิคืออาระ ไทยได้ เพราะเหตุนี้ พระมหาโมคคัลลานะ เมื่อจะแสดงธรรม แก่อภิยุกข์ทั้งหลาย จึงกล่าวไว้ว่ามุนสูตรว่า " ผู้มีอายุแล้วแม่ก็ ภิญญู ปวรณาไว้ว่า "ขอท่านผู้มีอายุองว่ากล่าวว่าเกิด ผมเป็นผู้ Ane ท่านผู้มีอายุทั้งหลายควรกล่าวว่า" แต่เธอเป็นผู้ยาก ประกอบ ด้วยธรรมอันทำความเป็นผู้ยาก ไม่อดทน มีอปติปะรยธรรม โดยเบื้องขวา, ที่นิั้นแล เพื่อนพรหมาจารีย่อมสำคัญเธอว่า ควรกล่าวได้ ย่อมสำคัญเธอว่า ควรพร่ำสอนก็ได้ และอ่อนสำคัญความคุ้นเคย อัน อ.ม ม. ๑๒/๑๙๔.๑๙.