มงคลดลกฏทั้งปวง: ความสำคัญของผู้มีบุญ : หน้า 122/239

ประโยค ๕ – มงคลดลกฏทั้งปวง เล่ม ๒ หน้า ๑๒๒ เป็นที่ไปในเบื้องหน้า เพราะความมิมีลักษณะดังกล่าวแล้วนั้นเอง เป็นที่ไป คือ เป็นทางที่ไป ได้แก่เป็นที่ตั้งสงในเบื้องหน้า คือง้างหน้า ของเขา ดังนี้แล ด้วย ตม ศพท์แม้ง ๒ พระอรรถกถาจารย์ กล่าว ความมิมีแห่งขันธ์เท่านี้ มิได้กล่าวความมิมีคืออธิธรรม, อึ่ง ใน บทว่า ขนฺฐตโม นี้ พึงเห็นความเกิดแห่งขันธ์นี้เป็นวินจากสมบัติธรรมเอง บุคคลชื่อว่า โชติ เพราะอ้อมรุงเรือง โดยความปรากฏนฺหุมเป็นต้นว่า เกิดในสกุลมังสังกในภายหลัง คำทั้งหมดนี้นั้นว่า ประกอบด้วยความ สว่างนั้น พิงทราบโดยยี่กว่ากล่าวแล้ว " ติฎฐานบุคคลบัญญัติว่า "บุคคลผูมิคาม มีส่วงเป็นที่ไปใน เบื้องหน้า ไม่อายผลบุญเป็นอยู่เลย ทำบุญทั้งหลาย เพราะฉะนั้น ท่านจึงก่าวว่า บุพพกริ" อนฺุญาว่า "ผู้อาศัยผลบุญเป็นอญ" ตั้งอยู่ในฝ่ายตนญาเหตุนี้ พระภูฏาจารย์ จึงกล่าวว่า ปุญฺญผล อนูปวีรณโต." ติฎฐานทุกนาม อิงตุตรนีวก คึเหมือนกัน. [๒๒] บุคคลผูสำคัญ ย่อมเป็นผู้หาได้อย่างนี้ บุคคล ย่อมเป็นผู้หาได้ยาก ด้วยส่วนใด, แม้ความเป็นผู้สำคัญ ก็หาได้ยาก ด้วยส่วนนัน้น ก็ความเป็นผู้สำคัญของบุคคลนี้ ย่อมให้จงความเป็น ผู้ควรสรรเสริญว่า บุคคลนี้ หาได้ยาก. เพราะเหตุนันแล ความ เป็นผู้สำคัญนั้น จึงชื่อว่า เป็นมงคล เหตุนั้น ในวรรณาคท่านจึง กล่าวว่า ความเป็นผู้สำคัญนั้น บันฑิตพึงทราบว่า เป็นมงคล อ. ปรมัตถโชโตภา ขทุกทปฺโชฎิณณา ๑๒๒