การเข้าใจธรรมจากพระผู้มีพระภาค : หน้า 206/239

ประโยค๕ - มิกัดถี่ก็ป็นแปล เล่ม ๔ หน้า ๒๐๖ กระทำที่พึง" เพราะเหตุนัน พระผู้มีพระภาค จึงตรัสไว้นสูตรที่ ๓ ในทุติยวรรณะ ทาศนิบาต อังอตุณิกาตว่า " ภิกษ์ทั้งหลาย ภิกษุเป็น ผู้่าว่าย ประกอบด้วยธรรมอันกระทำความเป็นผู้่า ง่าย อดทน รับ อนุสาสนีโดยเบ็งขาว ธรรมแม้นึ กเป็นธรรมกระทำที่พึง" [๔๗๘] อรรถกถาสัตตสูตรนัน และอรรถกถาฝาละ ใน สังกิจสูตรว่า " บรรดาหลั่นนั้น บทว่า สุโมจิ ความว่า เป็นผู้น เขาพ่าว่า คือ พึงร่ำสอนได้โดยง่าย ขบทว่า ขโมก ควมว่า ถูกเขาว่าโดยคำหนัก หายบากคา กล้าแข็ง ก็รนได้ คือไม่โกรธ สองบทว่า ปกภูจิณคาถี อนุสาสนี ความว่า ไม่ทำเหมือนบุคคล บางคนผู้นเขาส่งสอนอยู่ ย่อมรับโดยข้างซ้าย คือ ย่อมโต๊เถียง หรือ ไม่ฟังกันไปเสีย แล้วกล่าวว่า ๆ ท่านน่ารับ ข้อเท่าบอกกล่าวว่า จง พร่ำสอนเกิด, เมื่อพวกท่าน ไม่ว่ากล่าว คนนอื่นใครกล่าวว่ากล่าวว่า ดังนี้ ชื่อว่า รับข้างขวา" ภิกษ์สัตตสูตรและสังกิจสูตรนันว่า " บทว่า ขโม คือ ผู้ติณ เพื่อจะแสดงความที่ก็กล่นนั้นเป็นผู้อตนนันนั้นแ ล ท่านจึงกล่าวนี่เป็น- ต้นว่า คพุทษนา. บทว่า วามโต คือ โดยผิด หรือโดยไม่แยกแยะ บทว่า ปกภูจิณ คือ ยอมรับโดยชอบ หรือโดยแยกแยะ อรรถกาถอนามสูตร ในทุติยวรรณะ มูลปิเอสกว่า " บทว่า ปฏิปุรติ ได้แก่ เป็นผู้โกรธตอบ คือ เป็นข้าศึก ตังอยู่"