เรื่องพรานป่าและพระโพธิสัตว์ : หน้า 142/239

“These are the characters I extracted from the image: ประโยค๙ - มังคลัตถทีปิรณิเลรม ๔ - หน้าที่ ๑๔๒ แสดงด้วยอภิคุปฎฐ์ที่ ๑ แห่งทุติยวรรณ ในปัญญาปณิธานาสฏฐกูนิบาต องค์ฤตนครินาย แท้จริง บุคคลผู้อัตถญู จะเป็นผู้มีฤๅเป็นที่ไปในเมืองหน้าแท้. ในอ้อมานี้ มีเรื่องนี้ (เป็นอุทธาหรณ์):- [ เรื่องพรานป่า ] ในอดีตกาล พรานป่าชาวกรุงพาราณสีคนหนึ่ง แสดงหากเครื่องเร่งชีสำหรับตนอยู่ในห้วงวัตนา เวลาไหว้รำ คร่าวไป. ในกาลนั้น พระโพธิสัตว์ [ เกิด ] เป็นช่างเฝ้าปลอด นามว่า พระอัสสนาวนา เพราะความเป็นสัตว์มีวินิ ได้ยินเสียงคำคร้อง ของบุรุษนั้น คันความกรุณาต่อเตือนแล้ว จึงให้พรานป่าขึ้นนั่งบนหลัง นำออกจากป่า ไปส่งให้ฉันมนุษย์แล้ว คำว่า “บุรุษผู้จิร” ท่านจงไปโดยทางนี้ ก็ท่านแม่ถูกใคร ๆ ถามถึงที่อยู่ของเรา จงอย่าบอกแก่ใคร ๆ” ก็พรานป่านั้น เป็นคนมักประทุมันตา เป็นคนออกตบแต่งในเวลากินบนหลังพระโพธิสัตว์นั้นเอง ได้กำหนดคำเครื่องหมายออก ต้นไม้และภูเขาไว้ ถึงกรุงเทพฯ แล้ว พบพวกชาวนา กล่าวว่า “ผู้จิรฯ ท่านได้แม้งช้างเป็นแล้ว จะพึงรับไหม?” ได้ฟังว่า “ชื่อว่างช้างเป็น มีกวามมากกว่างช้างตาย” จึงถือเอาเสบียงและเลื่อยอันคม เข้าไปหา พระโพธิสัตว์ ของท่านแล้ว. พระโพธิสัตว์ ให้พรานป่านั้นดงท่อตาปลาย ๒ ข้างแล้ว เอา ฉ. ลง ค. ๒๑/๑๓๕.”