พระธัมมปิฏกฉบับภาษาเปล่า ภาค ๙ หน้า ๑๔ : หน้า 16/304

ประโยค - พระธัมมปิฏกฉบับภาษาเปล่า ภาค ๙ หน้า ๑๔ ทั้งปวง ต้นหญุฉุถอาวัลย์แตกขึ้นแล้วอ่อนตั้งอยู่วิ กท่านทั้งหลายเห็นต้นหญุนั้น เป็นดังเววัสย์ เกิดแล้ว องตราราเสียด้วยปัญญาเกิด โคนมาส ทั้งหลายที่ชำนไป และเป็นต้นหญุอายเหนียว ย่อมมีแก่สัตว์, สัตว์ทั้งหลายนัน อายความ สำราญ จึงเป็นผู้สวงหาความสุข, นะเภานั้น และ ย่อมเป็นผู้สวงหาถึงซึ่งธิเรธร, หมู่สัตว์ อันต้นหาคู่ความดิ้นรนล้อมไว้แล้วอ่อนมกระเสือก กระเสน เหมือนนครตาย อันนายพรานดักได้แล้ว แล้ว ณั้น, หมู่สัตว์ผู้ของอยู่ในสิ่งโยนธ์ และกลดเครื่องเชื่อ ย่อมเข้าใกล้ทุกข์บ่อย ๆ อยู่ข้างนาน. หมู่สัตว์อันต้นหาความดิ้นรน ด้อมไว้แล้ว ย่อมกระเสือกกระสนเหมือนกระเสาย ที่นายพรานดักได้แล้ว ณั้น. เพราะเหตุนั้น กิฏฐหวังธรรมเป็นที่สุดอาจไปเสด็จแก่นั้น พึงบรรเทา ตันหาคู่ความดิ้นรนเสีย." [แก่อรรถ] บรรดาบทเหล่านี้ นานว่ามูล เป็นนัน ความว่า เมื่อรำงั ๕ ของต้นไม้ใด) ซึ่งทอดตรงแนวไปใน ๔ ทิศ และในภายได้ ๑. โดยพรัญชนะแปลว่า เป็นไปแล้วกันด้วยต้นหญุฉุถอาวัลย์.