ความหมายและการปกครองตนของบุคคล : หน้า 124/304

ประโยค - พระฉัททุถูกฉาแปล ภาค ๙ หน้าที่ 122 เป็นผู้มีตนปกครองแล้วด้วยตนเอง เป็นผู้ถือว่า มี่ดี เพราะความ เป็นผู้มีสติั้งมันแล้ว ถอดสุขามทุกสรรพอธิบาย บทว่า นาโอโ คามว่า เป็นที่อัศจรรย์ คือ เป็นที่น่า ขน (คน อันใครเล่า พึ่งเป็น พึ่งได้) เพราะบุคคลอาศัยในอัตภาพของ ผู้อื่น ไม่อาจเพื่อเป็นผู้กระทำคุณแล้ว มีสรรพเป็นที่ในเบื้องหน้า หรือเป็นผู้งรรรรรให้เจริญแล้ว ทำผลให้แจ้งได้; เพราะนั้น จึงมี อธิบายว่า " คนอืั่นว่าใครเล่า พึ่งเป็นที่พึ่งได้ " บทว่า ตมมา เป็นต้น คามว่า เหตุที่ตนแลเป็นคดี คือ เป็นที่พึ่งain ได้แก่ เป็นสรรของตน พ่อค้ามอาศัยมั่วๆ เจริญ คืออาอชาในอนันต์ ปราศจากลา อยู่ จึงเกิดกับการเที่ยวไปในสถาณ (ที่ไม่สมควร) แห่งมั่ว นั่น ให้อนได้ นำขีด ๆ คงบริโภคอยู่ ตั้ง ๓ ครั้งด้วย ชื่อว่า ย่อมสงวน คือประคับประคองฉันใด, แม้ตัวเธอ เมื่ป้องกันความเกิดขึ้นแห่ง อุคคธึ่งยังไม่เกิด ขจัดที่เกิดขึ้นแล้วเพราะการหลงลืมผิดเสียน (ก็) ชื่อว่า สงวนคือปกครองตนฉันนั้น; เมื่อเธอสงวนตนได้อย่างนี้อยู่ เธอจักบริสุทธิ์พิศพที่สุดที่เป็น โลภะที่เป็น โลกุดตระ เริ่มแต่ปฐม- ถานเป็นต้นไป ในกลางบเทษนา ชนเป็นอันมาก บรรลุอย่างผลทั้งหลาย มีโศภา- ปิติผลเป็นต้น ดังนี้แล เรื่องพระนังคลุงเณร จบ